Beklim anders wat Andes

Met wat eenvoudige onderhandelingen mag ik mee de toeristenbus in. De chauffeur wil dat ik verplaats naar het plekje naast hem, eerste rangs, waar andere mensen van hem niet mochten zitten. Een prachtig uitzicht op de bergen, maar de hevige zweetlucht moet je voor lief nemen. Als de wind door zijn raampje komt wordt de lucht nog eens extra mijn neus in geblazen en ik denk dat ik moet kotsen. Als tegenaanval trek ik mijn schoenen, waar ik net 3 uur op gelopen heb, uit. Het is een jonge chauffeur, aardig, met lachende bruine ogen en witte tanden die met een soort fietsenrek aan elkaar zitten. Gek genoeg wen ik een beetje aan de lucht. Hij praat heel erg rapido Spaans en ik versta er maar weinig van. De meeste vragen lach ik een beetje weg. Andere vragen, die ik weet, beantwoord ik braaf. Ook of ik een echtgenoot heb, en daar gaat het mis.

We stoppen bij een hutje waar je enkel wat koekjes, chips en een klef broodje kaas voor het avondeten kunt kopen. De meeste toeristen in de bus kopen een pak koekjes en ik doe dat ook. Als we weer verder gaan krijg ik een warme maiskolf en een stuk kaas in mijn schoot geworpen. Dankbaar pak ik het aan en eet de warme maiskolf met kaas op. Hij pakt mijn hand en zegt dat ik zo mooi ben en ik versta zoiets van dat ik bij hem in zijn land moet komen wonen. Ik besef me nu pas, dat ik met het aannemen van het eten, tegelijk heb ingestemd met ons huwelijk. Ik zal wel mijn hele leven naïef blijven, denk ik met een zucht. Maar naïef of niet: geen voorgerecht, hoofdgerecht is een maiskolf, toetje is een aanzoek. Dat is meer een strategie voor een one-night-stand. De laatste 3 uur van deze ongemakkelijke busreis probeer ik me slapende te houden en bij aankomst spring ik uit de bus, bedankt nogmaals voor de kolf en laat mezelf snel verdwijnen in de straten van Cusco.

De donkergroene bergen met hier en daar een plukje wolken zien er al mysterieus en Inca-achtig uit. Ik moet mijn best doen om mijn humeurige bui vanwege het kwijtraken van mijn pinpas en het niet willen lukken om medereizigers te vinden voor een hike om te zetten in enthousiaste kriebels voor Machu Picchu. Tours variëren van 200 tot 500 euro en dat heb ik er niet voor over. Bovendien worden er ezels of mensen als ezels gebruikt om al je spullen te dragen en daar voel ik me niet goed bij. Ik ga zelf, met al mijn zooi op mijn nek, of ik ga niet. De oplossing heb ik gevonden in zelf een ticket en vervoer te regelen en een groot deel te voet af te leggen. De busrit was prachtig door het diepe dal met groene bergen en grazende alpaca's, maar ook gevaarlijk met grote brokken rots op de weg, de rivier die regelmatig oversteekt en verse landverschuivingen die nog opgeruimd moeten worden. De wandeltocht die eenvoudig langs de treinrails loopt is veel mooier dan ik had gedacht. De rails volgt de rivier, waardoor ik wilde watervallen tegen kom. Het ruikt naar natuur en jungle, ik hoor tal van vogels en het regent in de tunnels, terwijl het buiten droog is. De donkere tunnels waar ik wel wat sneller doorheen loop, want ik wil niet dat er dan precies een trein aan komt. In films gaat het ook altijd mis met treinen in tunnels en ik kan me zo voorstellen dat ik er naartoe gezogen wordt of er aan blijf hangen en dan met 1 hand aan zo'n trapje hang voor weet ik hoeveel kilometers. Gelukkig gebeurd dit allemaal niet en bereik ik veilig en wel het plaatsje Aguas Calientes, van waar ik morgen naar Machu Picchu zal lopen.

Het zweet guts uit alle poriën van mijn lichaam. Ik geloof niet dat ik eerder in mijn leven om 5 uur s ochtends zo`n workout heb gehad. Ruim een uur trappen lopen naar de ingang van machu Picchu en dat alles omdat ik niet een paar euro's meer wil betalen voor de bus. Machu Picchu on the cheap was het idee, maar ik ben gelukkig niet de enige. De beloning is mijn zelf meegenomen ontbijt en de ontwaking van Machu Picchu bij zonsopkomst. Het is net een attractie, maar dan door moeder Natuur in samenwerking met de Inca`s gemaakt. Machu picchu ligt verborgen onder een deken van wolken en langzaam brandt de zon de wolken weg en onthult het geheim. Het is erg bijzonder. Om Machu Picchu van een ander gezichtspunt te zien heb ik een extra kaartje gekocht om de Montana Mountain te beklimmen. Iets waar ik nu erg spijt van heb, maar ik besluit om er maar zo snel mogelijk aan te beginnen. Hoe vermoeiend ook, het uitzicht is echt prachtig. De inca`s hebben wel een heel mooi stukje natuur gevonden om hun dorpje in te bouwen.

Om 3 uur wordt ik van mijn bed gelicht. Ik grijp snel nog mijn jas en met schoenen zonder gestrikte veters ren ik achter de kleine Peruaan de donkere straten van Cusco door. In het busje zitten nog andere mensen die ook mee gaan met het tripje. Slaperig leg ik mijn hoofd tegen het trillende raam. Ze waren 20 minuten te vroeg en mijn pyama is nu tevens wandeloutfit geworden. We zijn opweg naar Montana Acro Iris, inderdaad de Iris van den Berg berg, hier bekend als de regenboog berg. Naast mij zit Mario, een Peruaan die geen Engels spreekt en mij de rest van de dag niet meer los laat.

`Ja jezus, ik zie die modderpoel ook wel, je hoeft me echt niet op elk hobbeltje en kuiltje te wijzen en nee ik doe niet rustig aan, ik moet die kloteberg gewoon op. Ja, ja ik heb een verloofde, ik heb straks in elk werelddeel een verloofde, maar nog steeds geen echtgenoot. Eerst bewonderen ze je, omdat je zo'n vrije vogel bent, vervolgens vinden ze je eng, omdát je zo'n vrije vogel bent. En flikker alsjeblieft op met je Spaanse gelul, geef me eens wat ruimte, loop is niet de hele tijd zo strak naast me en moedig me niet aan, want met mijn laatste energie stomp ik je van die berg af`.

De bergpas naar 5100 meter brengt heel wat hevige gevoelens naar boven. Gelukkig is alles in gedachten, want ik kan geen woord meer uitbrengen tussen mijn gehijg door. Eenmaal boven is de rust wedergekeerd en heeft Mario niets gemerkt van mijn uitlatingen. Jammer genoeg is de lucht niet geklaard, want dikke wolken vol sneeuw, regen en hagel zijn binnen komen drijven. De wind is ijzig koud en mijn bezwete lichaam staat al snel te rillen als een rietje. Zelfs mijn Iphone herkent geen leven meer in mijn bevroren vingers. Een beetje teleurgesteld kijk ik naar mijn berg die wat matte kleuren laat zien. Net als ik heeft ook zij zonlicht nodig om te kunnen stralen. Al vind ik haar nog steeds mooi.

[gallery ids="929,930" type="rectangular"]

Tegelijk met mij worden honderden alpaca's en schapen naar beneden gedreven. Ik voel me net de herder met mijn wandelstok. Vrolijk blaat ik mee met de dieren. Er zijn veel Peruanen in de bergen, gehuld in prachtige kleuren. Het zijn lieve mensen, beleefd. Ze vragen of je iets wilt kopen of afnemen en als je dat niet wilt is het ook goed. Peru is echt een prachtig land. De mensen zijn kleurrijk, het Andesgebergte is overweldigend mooi en de natuur is groener dan groen. Het eten is lekker, de steden zijn mooi en ik voel me hier veilig. Zelf ben ik relaxed en op mijn gemak, ik kan merken dat ik eerder gereisd heb en dat geeft veel rust. Zelfs het kwijtraken van mijn pinpas was even lastig, maar ik ben niet in paniek geweest. Het komt vast wel weer goed, en het kwam ook weer goed. Na een paar uurtjes bank hangen was het geregeld. Een paar dagen later kon ik mijn pas, na het achterlaten van mijn vingerafdruk, weer ophalen.
Voor nu laat ik Peru even achter mij om door te reizen naar Bolivia. Regelmatig wordt mij gevraagd of ik uit Argentinië kom, dat vind ik natuurlijk een super compliment. Maar zodra ik mijn mond opentrek verraad ik mijzelf. Werk aan de winkel dus en in Bolivia ga ik, na eerst nog wat jungle avontuur, de schoolbanken in.