Vamos!
Al op het vliegveld in Nederland wordt mijn Spaans op de proef gesteld. Para machos de astros cara tralala kweenietos de bachos al la Madrid. Madrid is het enige dat ik versta en ik zeg si si vamos Madrid. Het vrouwtje kijkt me nog steeds vragend aan en loopt snel verder. Ik heb thuis best wat uurtjes Spaans op mijn app geoefend, maar mevrouw Paella in het echt verstaan valt toch erg tegen. Spaanse lessen staan al op het wensenlijstje, maar nu weet ik zeker dat die noodzakelijk gaan worden.
Madrid is een heerlijk rustig begin. De stad is mooi en gezellig, de mensen zijn lief en het eten is lekker. Iets minder lief zijn ze op het vliegveld, als ik niet mee mag naar Peru. Wanhopig probeer ik uit te leggen dat ik een backpacker zonder plan ben en dus geen retour vlucht hebt. Hier houden vliegmaatschappijen niet van en de enige oplossing is a la minute een vlucht boeken. Het vliegveld wifi werkt niet, ik informeer rond en ondertussen tikken de minuten weg. Met een buskaartje van 8 euro van Peru naar Bolivia kom ik weer terug bij de incheckbalie. Het bewijs dat ik het land weer ga verlaten is genoeg en 12 uurtjes later staat de stempel van Peru in mijn paspoort. Halleelujaa!
Al heb ik met deze zogenaamde veilige taxi niet het risico dat ik opgelicht wordt, vraag ik me wel af hoe zeker mijn leven op dit moment is. Het verkeer is een chaos en de taxichauffeur propt zijn auto overal tussendoor. Vanuit mijn zijraampje zie ik een enorme bus op ons afkomen. We zijn er net aan voorbij. Onderweg stopt hij langs de kant en roept wat uit zijn raampje naar een vrouw. Hmmm, wat nu weer, denk ik. Het mag dan wel een veilige taxi zijn, maar ik ben altijd op mijn hoede. Het vrouwtje komt hem 5 snoepjes brengen en ik krijg er ook 1. Wat schattig en lief en ik schaam een beetje voor mijn achterdochtigheid.
De deur gaat open en een vrolijk gezicht begroet me met een dikke knuffel en een kus. Wat een warm welkom in dit mooie Peru met deze mooie mensen. Via couchsurfing.com heb ik familie de la Barra gevonden en ik mag dus voor niets in hun huis verblijven, gewoon omdat ze gastvrij zijn en graag verschillende mensen en culturen leren kennen. Een Spaanse spraakwaterval om mee te beginnen en ik kom niet veel verder dan wat si si. Een woordje Engels spreken ze ook en zo mixen we de talen wat door elkaar om een gesprek te kunnen voeren.Victor weet te vertellen dat wij onder zeeniveau leven en dat onze mannen wel 2 meter lang zijn. En, zegt hij met een kleur, in Amsterdam verkopen vrouwen hun lichaam. Ook dat is waar. We kijken the voice of Holland, omdat Victor graag het jonge opera talent wil laten horen. Ik ken het meisje niet, maar zingen kan ze zeker. Ons jurylid Chantal Janzen vind hij echt `ameesing'. Natuurlijk zeg ik, dat is de mooiste vrouw van Nederland. Net als onze koningin, die overigens van argentinië komt.
Ik heb een eigen kamertje. De keuken is klein, maar heeft alles wat er nodig is en ik besluit om het avondmaal te bereiden en een flinke appeltaart te bakken. De stroopwafels die ik had meegenomen vielen al in de smaak, maar de appeltaart brengt moeder de La Barra in de 7e hemel, zoals ze zelf zegt. Het eten is tot nu best vergelijkbaar met ons. Veel aardappels, er zijn wel 3000! soorten. Vers fruit, eieren, appels, tomaten, bananen, sperziebonen, pompoen, avocados (voor 30 cent, oh yes!) rijst, (wit)brood en ook kaas. Jaj! Een veel gegeten maal in Peru is cuy, oftewel cavia. Op een foto op de menukaart ligt het beestje gefrituurd met kop en poten, samen met wat friet en sla op een bord geserveerd. Van mede toeristen hoor ik dat het best smakelijk is, maar ik ben blij dat ik me er niet aan hoef te wagen.
We racen op een buggy door de woestijn. De bestuurder, aangemoedigd door ons gegil, maakt er een sport van om zo scherp mogelijk door de bochten te gaan. De adrenaline giert door mijn lijf en dan moet het sandboarden waarvoor we hier gekomen zijn nog beginnen. De woestuin is ontzettend mooi en heeft iets mystieks met de verschillende kleuren zand, de wind en de hitte en de schaduwen die de hoge heuvels laten vallen. Met 4 partners in crime houden we ons stevig vast als we over de volgende heuvel scheuren. Naar beneden voelt het als een vrije val met de bijbehorende kriebels in je buik. Plots stopt de auto en mogen we op onze zandbordjes van een stijle duin naar beneden glijden. Dat gaat mega hard en is bijna net zo spannend als het ritje op de buggy hier naar toe. Vlak na de zonsondergang, die prachtig is in de woestijn, keren we terug naar de kalme en rustige oase. Een groot contrast met de wilde woestijntocht van vanmiddag.
En nu ben ik, na een busritje van 13 uur, beland in Arequipa, dat op 2500 meter hoogte ligt. De lucht is strak blauw met 23 graden en dat het hele jaar door. De stad is omringd door vulkanen die je van bijna elke straat ziet. Met een gratis wandeltocht leer ik meer over de invloed van de spanjaarden, het reine leven van de nonnen en proef ik het drankje pisco sour. Eduardo heeft zijn huis voor mij opengesteld en onder het genot van een biertje vertelt hij nog veel meer over de geschiedenis van zijn volk en land.
De komende dagen ga ik verder en hoger de bergen in om natuur op te snuiven en de ijle berglucht weg te kauwen met wat cocabladeren tegen de hoogteziekte. De eerste stappen in Zuid Amerika zijn al erg indrukwekkend en ik kan niet wachten om nog veel meer te gaan ontdekken.
