Silence...

De laatste kilometer op mijn scooter voel ik ineens wat zenuwen door mijn lijf heen. Ik heb de aanwijzingen gevolgd en weet door de roze vlaggen dat ik er bijna ben. Waarom leek dit zo'n goed idee? Ik weet het even niet meer. 'Bali Silent Retreat', zegt een sierlijk houten bordje. Het vrouwtje bij de receptie heet me welkom, wil wat geld hebben en dan kan de rondleiding beginnen. De gemeenschappelijke ruimte om te eten, lezen, hangen op de vele kussens of banken met aan alle kanten uitzicht op de rijstvelden, bergen of de jungle. Een mooi houten gebouw, open maar droog in de groene Indonesische natuur. In hetzelfde mooie gebouw is de keuken waar alle ingrediënten staan om je eigen kruidenthee te maken. Daarnaast een tafel gevuld met allerlei eten, een mand met fruit, de afwashoek en mijn eigen kastje met daarin een bordje, bestek, theemok en een glas. Via de kruidentuin komen we langs de Bale, een tent met een houten vloer waar de yoga en meditatie zullen plaatsvinden. Een grasveldje omringt door bomen met hangmatten, een labyrinth, een paar bungalows en dan als laatste het huisje waar ik slaap met nog een aantal andere stille meiden. Ik maak mijn bed op met de frisse linnen die ik heb gekregen, maak een wandelingetje door de enorme moes- en kruidentuin en ga daarna maar eens terug naar de keuken. Al het eten dat bereid wordt hier komt uit die eigen tuin of uit de tuin van de local en is allemaal vegan. Dat klinkt heel saai en verantwoord, maar ik kan me niet herinneren dat ik zo'n lekker buffet gehad heb. Er is een spicey pompoensoep, vers gebakken brood, salades, gebakken aardappelschijfjes, stoofschotels, nootjes, fruit, cashewnotenkaas(hemels!), soesjes, gebakken banaan met chocoladesaus, raw cheesecake en dat allemaal verwerkt met heerlijke specerijen en bereid met veel liefde en geduld. Ik laad mezelf vol en wacht met mijn boek uit de spirituele biep 'Hidden Power', op mijn eerste yogales. Ik heb wel een aantal lesjes yoga gehad dus ik weet een beetje hoe het werkt. Het is eigenlijk heel goed en lekker en echt niet altijd eenvoudig. Gewoon planken tot de max en benen liften tot je er van trilt, ik heb zelfs op mijn kop gestaan, maar ook heel ontspannen (en soms een beetje saai) met aandacht voor je ademhaling en aandacht voor jezelf. Erg effectief om sterker te worden en om te leren ontspannen en even alles uit te zetten. Yoga, ik ga dat zeker blijven doen.

Met mijn bordje eten en mijn kopje ' geen-idee-ik-heb-er-maar-wat-ingeflikkerd' herbal tea loop ik de gemeenschapsruimte in. Niemand kijkt op, niemand ziet me, alsof ik een spook ben, alsof ik niet besta. Iedereen is met zichzelf bezig, ook omdat er niet gepraat mag worden, maar even een knikje of oogcontact moet toch kunnen. Ik voel me genegeerd, maar aangezien iedereen elkaar negeert is het wel weer gewoon. Het niet praten kost me geen enkele moeite. Ik mis alleen de vriendelijkheid naar elkaar, die lijkt ook verdwenen. Aan de andere kant voelt het ook weer veilig, want je kunt doen wat je wilt, niemand die het ziet of oordeelt. Dus als ik voor de 3e keer naar het buffet loop is er niemand die raar op kijkt, mooi dan doe ik er nog een schepje bovenop. Later in de dagen voel ik wel de vriendelijkheid om me heen. Je leert elkaar toch kennen, komt elkaar tegen ergens op het retreat of zit naast dezelfde persoon aan tafel. We delen allemaal dezelfde stilte.

Een prachtig mooie jonge vrouw zit voor mij met gekruisde benen op haar mat. Slank, goudbruine huid en lang bruin haar tot haar navel. Haar lippen lichtjes getuit, ogen gesloten en een tevreden uitdrukking op haar gezicht. Ze draagt een kort broekje en een topje waardoor je hier en daar een sierlijke tatoeage ziet. We zitten in de meditatieklas en ik ben een beetje jaloers op de mensen die zo makkelijk lijken te mediteren. Ik, nieuwsgierig als altijd, ben druk met het observeren en kijken naar andere mensen. Al die mensen die enkel en alleen aandacht voor zichzelf hebben. Het moeilijkste voor mij is stoppen met kijken en met mezelf bezig zijn. Ik vind andere mensen juist zo interessant en ik zou echt alles van deze mensen willen leren, maar helaas, silence!!! Ik lig op mijn mat en sluit mijn ogen. De leraar vraagt ons na veel geadem een helder licht voor te stellen dat ontstaat in je rechter grote teen, zo gaat hij het hele lichaam af. Ik heb niet zo'n moeite met fantaseren en inbeelden en laat gemakkelijk op verzoek van de leraar het heldere licht door mijn hele lichaam stromen. Maar ik dwaal ook af, val bijna in slaap, wordt weer wakker of heb gedachtes als: ben ik nu aan het mediteren? Of gewoon aan het dromen en denken? Bij zulke gedachten ben je vast niet aan het mediteren. Ik weet het niet zo goed en ik zou het zo graag willen vragen. Toch denk ik dat ik in zekere zin heb gemediteerd. Het vergt ook, net als gitaar spelen, een berg beklimmen of de Nijmeegse Vierdaagse lopen, gewoon een hoop oefening. De kunst van herhalen en dat vraagt weer doorzettingsvermogen. Ik ben 'bewust onbekwaam' en dat is altijd een beetje irritant of confronterend, zoals met alles wat je moet of wilt leren.
De mooie jonge vrouw tilt haar armen naar het plafond om te danken voor de meditatie en ze onthuld haar geheim: bosjes zwart haar onder haar armen... Jek. Even bang dat dat een vereiste is voor het slagen van de medidatie check ik snel wat meer oksels, maar die zijn gelukkig bosjes vrij. Het hippiegehalte ligt hier sowieso niet zo hoog en ik kan merken dat er net als ik veel beginners, reizigers, nieuwkomelingen en nieuwsgierige aagjes zijn. Soms een enkele gevorderde Yogi, maar ik zie gelukkig ook een hoop kromme benen tijdens de les om me heen.

De dagen gaan, ondanks het vele niks doen, verrassend snel voorbij. Tussen de yoga en meditatie door ( dat trouwens al 5 uur per dag in beslag neemt) lees ik, doe ik inderdaad niks, wandel wat en besteed ik lang aan mijn maal. Mindful eten noemen ze dat. Elk hapje bekijken, voelen, proeven en malen malen malen alsof je het resultaat van de keukenmachine wilt bereiken. Bovendien lig ik om half 9 in bed. Om half 6 weer op, maar dat zijn nog steeds lange nachten. Ik maak een wandeling door de jungle en kom uit bij een mooie waterval. Op mijn scootertje reis ik af, in stilte, naar de natuurlijke hete waterbronnen, mijn enige uitstapje van het kamp af. De Nederlandse Kok, Simon, houdt op mijn laatste avond een lezing. Een soort bonte avond want er mag gepraat worden! Drie van de twintig mensen zijn heldhaftig genoeg om wat te vragen, de rest, inclusief ik, houd zijn mond. Het is al als vanzelf, het stil zijn, en ik vind het wel lekker om met mijn kopje ' ik-weet-al-iets-beter-wat-ik-erin-flikker' kruidenthee lekker te luisteren naar wat hij heeft te vertellen.

Ik leer een hoop in deze 4 dagen. Ik heb spierpijn van de 3 uur yoga per dag en mijn hersenen kraken van de uren meditatie, maar ik voel me toch wel Zen en aangemoedigd tot het volgen van mijn hart, geïnspireerd door een kijkje in een andere leefwijze en een wijdere blik op het leven.