Ergens, ver weg, brengt de maan ons weer samen.

De boot vaart op het zwarte kiezel en keien strand van Bali. De zee is woest en vooral de ronde dame met de 2 enorme koffers heeft moeite om droog van de boot te komen. Niet dat ze die enorme koffers zelf draagt, dit laat ze doen nadat ze een klein Indonesisch mannetje hiertoe gecommandeerd heeft. Ik krijg wel eens last van verplaatst schaamtegevoel als ik van die opgedirkte dames of heren de rijke toerist zie uithangen en blijkbaar genieten van het idee om slaafjes om zich heen te hebben. Onvriendelijk, zeuren en snauwen en de arme mannetjes die dan toch maar altijd vriendelijk blijven. Op zulke momenten zou ik zo'n mens wel iets aan kunnen doen, maar waarschijnlijk past ze toch nergens in. Later ligt ze in haar tent op het strand en laat ze zich masseren door een ijverig oud vrouwtje met kromme vingers. Haar man komt terug van het snorkelen en zegt met een hete aardappel in zijn keel: 'Nou jij neemt het er wel van als ik even weg ben'. Nog Nederlanders ook en ik hoopte dat de lava op het strand nog vloeibaar was, zodat ik er doorheen kon zakken.

Maar ook ik hang de rijke toerist uit en besluit nog maar een plonsje onder water te maken. Een scheepswrak van de Amerikanen, neergehaald door de Japanners in de 2e wereldoorlog is inmiddels omgetoverd in een zee van koraal en een paleis voor honderden vissen. De geweren zijn nog te onderscheiden en we vinden het roer. Een kijkje in de stuurhut die nu bemand wordt door enorme scholen vissen en het dek dat bezaaid is met gekleurde zeebloemen. Een stukje verder op duik ik naar een koraalmuur. Letterlijk een muur van koraal in het water, zo diep dat je het einde niet kunt zien. Ik leer weer nieuwe grappige wezens onder water kennen en herken oude bekenden.

Gewapend met een foto laat ik weten dat ik al bezet ben. Ik ben weer alleen dus gewild slachtoffer om even een praatje te maken en gelijk maar te informeren of ik getrouwd ben en of ik een vriendje heb. Het maakt weinig indruk als het vriendje in kwestie er niet is en tja geef ze eens ongelijk. Ik geloof dat ik in zo'n korte tijd nog nooit zoveel verzoeken heb gehad. Het lijkt wel of de Indonesische mannen onderling een wedstrijd hebben hoeveel westerse meiden ze kunnen scoren. Echt alles heb ik al gehoord, ik heb een aantal zonen aangeboden gekregen (en mijn dochters dan?), een avond om nooit te vergeten en ik moest eens weten hoe strong and powerfull Indonesische mannen zijn. Van echte womenizers tot serieus en oprechte (natuurlijk;)) aanstaande echtgenoten. Zelfs bijna een knokpartij als ik even met een andere jongen sta te kletsen en meneer Indo hier jaloers om wordt. De Hollandse knul in kwestie schrikt zich kapot en ik laat meneer Indo weten dat hij gewoon rustig kan blijven en ik altijd nog zelf bepaal met wie ik praat. Hij druipt af, boos en teleurgesteld in zijn, geplande toekomstige vrouw. Toch zijn de meeste wel gewoon oprecht gezellig en geintreseerd en ik maak vaak geintjes van versierpogingingen. Dus jij wilt wel een meisje van Holland? Die zijn niet makkelijk. Die doen namelijk precies waar ze zelf zin in hebben, zoals alleen op reis naar een ver land zoals je ziet. Er zitten echt wel knappe exemplaren met diepbruine ogen, gebruinde huid en getrainde lichamen van dagenlang surfen tussen en ik weet zeker dat sommige hoog scoren in de wedstrijd om de meeste vrouwen.

Rick uit Nederland, wonend in Australië, is ook in Bali met zijn vrouw Claire en samen gaan we een dagje raften en quadbiken. De rivier stroomt eenvoudig naar beneden en echt gevaar voor omslaan is er niet, maar dat geeft me de tijd om te kijken naar de prachtige natuur om ons heen. De quadbike rit gaat dwars door de rijstvelden met aan het einde een speciaal aangelegd circuit door de modder en het stof. Een uitgebreidde lunch bovenop de berg en een lange priverit terug naar mijn hostel wat me de gelegenheid geeft om de taxichauffeur uit te horen over zijn leven en de cultuur in Bali. We zijn op 3 weken af even oud, maar onze levens verschillen van dag en nacht en opnieuw ben ik dankbaar dat het vanuit mijn geboorteland mogelijk is om reizen zoals deze te ondernemen en dat ik vrij ben in het maken van mijn eigen beslissingen. Ik heb moeite met de bedelende mensen op straat, ik vind het zielig en verlies hier en daar wat dollars. Niet zeker of ik hiermee nu help of juist het bedelen in stand houd, het zal altijd wel een vicieuze cirkel blijven. Ook praat ik met een van de jongens die staat te leuren om taxiritjes. Super vriendelijk vraagt hij 'transport taxi miss?' Ik zeg nee bedankt, maar je wilt vast wel een sigaretje van me. We roken en kletsen. De concurrentie van het internet is moordend. Geregistreerde taxis en online bestellingen winnen het van de straat taxi's omdat dat zogenaamd veilig is en je een eerlijke prijs krijgt. Het is interessant om eens de andere kant van het verhaal te horen in plaats van het alleen irritante verkopers te vinden, waar ik mezelf ook schuldig aan maak. Geen taxiritje voor mij, maar wel veel gelach en gezelligheid en ik voel dat Amand mijn stopje waardeert.

Als je zolang van huis bent, veel tijd alleen door brengt, verschillende culturen ziet en veel buiten leeft ga je andere dingen zien en voelen. Zo heb ik veel kracht uit de maan gehaald. De maan ziet iedereen waar dan ook ter wereld en als ik naar de maan kijk voel ik altijd dat ik verbonden ben met de mensen van wie ik houd die naar dezelfde maan kijken. Vroeger vond ik dat al een prachtig liedje in de film Fievel Mousekewitz (somewhere out there dutch version (ergens ver weg) - YouTube) en zong ik dat veel met Ester, mijn zusje. Ook mijn oma noemt de maan haar vriend en zo hebben vele denk wel iets met de maan. Op reis ben ik geïnspireerd door de vele verhalen van andere mensen, door de overweldigende natuur die ik heb gezien en de kracht van het universum. Het leven is echt een ongrijpbaar iets. Bali is dé plek van spiritualiteit, lichaam, ziel en geest. Hier geloven ze al duizenden jaren dat er meer is dan het leven op aarde. Het lijkt me interessant om hier iets mee te doen en de Duitse Isabel vertelt mij over het Balineese Silent Retreat. Een aantal dagen in complete stilte met yoga, medidatie en enkel (heerlijk) veganistisch eten uit de tuin van het retreat, bereid door een Nederlandse chef. Niet dat het land van herkomst uitmaakt, want ik wordt niet gesdproken. Ik heb vanaf vrijdag geboekt voor 5 dagen in dit stiltekamp en ben heel erg benieuwd en nieuwsgierig naar wat het mij gaat brengen. Een kijkje in de spirituele wereld, weg van hier, een kijkje in mezelf misschien. Weg van sociale media, weg van alles, ik met mezelf en mijn gedachtes. Klinkt als een geweldige plek om te schrijven. Pen en papier in de aanslag en hopen op een mooie ervaring voor mijn volgende blog.