Belanda Goreng (gebakken Hollander)

Deze acupunctuur prikt door alle lagen van mijn huid heen. Ik kan er niet omheen, niet onderuit ik moet er dwars doorheen. Het is ik en de jungle tegen de bergen , de regen en het onweer. Dat gaan we niet redden en we regenen tot ons alles nat. Het voordeel van deze enorme regenbui is dat het in ieder geval niet erger kan worden. Deze gedachte daagt meneer donderwolk uit en hij weet er nog een paar emmers bovenop te gooien. De weg veranderd in een rivier en ik kan amper iets zien met de prikkende regen in mijn ogen. Als ik denk dat ik een flits zie bevestigd een enorme donderwolk mijn vraag al. Het is mistig en ik zit letterlijk met mijn hoofd in de donderwolk. Schuilen heeft weinig zin met alleen maar druipende bomen om me heen. Doorrijden maar en hopen op een opklaring, die ik in de verste verte nog niet kan bespeuren. Een tegenligger lacht een lachje van, kut hè die regen, ik geef hetzelfde lachje terug. Ik rol in de plaats waar ik wezen moet en tref het eerste hotel. De vrouw kijkt wat bezorgd naar haar witte vloer als ze mij ziet binnen druipen. Maar als ik zonder kamercheck en vraag naar prijs zowieso wil overnachten is ze erg lief. Een warm kopje thee, een handdoek en een schone kamer met een mickeymouse deken. Mijn roadtrip op een scooter rond Flores heeft alle elementen van het weer in zich. Van roodverbrand hoofd en vervellende vingers, naar rillen als een rietje met omahandjes. Ik wordt blij van al die lieve zwaaiende, lachende, roepende en geïnteresseerde gezichten langs de weg. Het is heel bijzonder om zoveel onvoorwaardelijke vriendelijkheid mee te maken. Mijn muziek en het vrije gevoel van je eigen wielen geeft me kippenvel, laat me huilen, laat me zingen, laat me denken. De intens groene natuur, uitzichten over diepe dalen, verre zeeën, rijstvelden, oerwoud, vulcanen en magische kratermeren laten gelukstelegrammetjes in mijn lijf los en mijn respect voor moeder natuur is inmiddels eindeloos.

Een rondje Lombok was al even prachtig of misschien bijna net zo prachtig. Ik stop waar ik wil, rij door waar ik wil en kom op plekken die ik anders niet zou zien. De kustlijn is mooier dan wat ik ooit had kunnen verwachten van Lombok. De mensen zijn mooi, van binnen en van buiten. Diep bruine ogen met oprechte zielen wijzen mij de weg, bereiden een nasigoreng of vragen wie ik ben. De polisi, die nogal corrupt kan zijn lacht mij ook vriendelijk toe en op het kantori immigrasi wordt ik al even vriendelijk ontvangen.

Met Spaanse Carlos ( zo heten ze dus écht allemaal) maken we een ritje door het binnenland. Een aantal spectaculaire watervallen liggen daar al een aantal duizend jaar op ons te wachten. Een gids leidt ons langs de rivierkant omhoog. Ik kijk mijn ogen uit en zie zo niet dat ik naast een enorme dikke slang stap. Ik doe een gilletje waar de slang van schrikt en weg slingert. Mijn hartje klopt wat harder en ik vraag na bij de gids hoe gevaarlijk die slang is. Dodelijk, uiterst dodelijk. Gezellig.
Ik reis op mijn scooter af naar het Zuiden, richting Kuta Lombok. Hier vind ik de perfecte combinatie van toeristen, maar met nog het Indonesische leven (en eten) op straat.
Met de eigenaar van het hotel en een andere gast gaan we er met een bootje en een surfboard op uit. Mijn paar surfpogingen in Australië zijn genoeg om in ieder geval een aantal golven een stukje staand af te varen. Het water is lekker warm en de zon verbrand mijn benen. Mijn bedoeling om een dag of twee te blijven eindigd vanwege de positieve vibe hier in ruim een week. Met Duitsers Helge en Henri en Engelsman Forest maken we muziek met de locals, spelen ze schaak en zien we de felgekleurde zonsondergangen op het strand. Ik raak in de greep van een gehandicapt Indonesisch jongetje. Het mannetje wil constant met mij knuffelen terwijl zijn oudere broer liedjes zingt op de gitaar. Ik speel elke dag met hem op het strand. We spelen voetbal, zogenaamd schaak of maken maffe gezichten en gekke geluiden. Het is fijn hem zo gelukkig te zien en dat zijn familie ook goedvoor hem zorgt.

Een 30 uur durende bus-bus-boot-bus-boot trip brengt mij over land (en water) naar Flores. Een helse maar interessante trip met kippen op de boot en kotsende vrouwen in de bus. Als enige witte aan boord behaal ik weer veel Facebook profiel foto's denk ik, want als een echte beroemdheid wil iedereen wel op de foto met mij. Er wordt veel gevraagd, soms een beetje Engels, maar ik begrijp ook een aantal woorden Indonesies. Ik laat foto's op mijn telefoon zien. Foto's van familie zijn het meest intrek. Landschappen zijn niet zo boeiend. Mijn religie? Die heb ik niet. Maar dat kan niet. Oké, mijn religie is de maan, de sterren, het heelal, de zon de aarde en het universum. Dit alles staat met elkaar in verbinding en is een niet voor te stellen energie. Hun kracht is onmenselijk, bovennatuurlijk. En wat jij zelf in het universum stopt, geeft het universum terug aan jou. Positieve gedachten en daden en het universum zal dit aan je terug geven. Wat geknik en gelach en ineens heb ik toch een religie.
Eindelijk op de laatste boot ontmoet ik wat meer witte koppen: Alexander (Bulgaar) Salomon (Fin) en Liza (Noor). Het klikt en we blijven bij elkaar. Ik heb het geluk dat zij zijn bevriend met eenaantal locals en na een paar nachten in een hostel nodigen ze mij uit om ook bij de locals te slapen. Gezellig en leuk om zo onder de mensen te zijn. We zijn lui en kijken wat films. Ik ga er een daagje tussenuit om te duiken met de enorme Manta Rays. Die beesten zijn zo 4 meter breed en we komen er wel 10 tegen, Daarnaast al het andere bijzonder gekleurde coraal en vissoorten. Het lijkt wel een theater waarbij sommige vissen grappige maskers ophebben of hun gezicht hebben geschminkt. Er zijn deftige dames met rood getuitte lippen en chagrijnige oude mannetjes. Vissen die een duikboot nadoen en andere die tikkertje spelen tussen de anemonen.
Met elkaar huren we een boot en gaan we naar een piepklein eilandje toe. Heel idylsch. We nemen verse vis mee, groenten en heel veel bier. We overnachten op het strand onder de sterren en delen ons eten met de eilandbewoners. Terug op het vaste (ei)land maken we de Paradise bar onveilig. De stroom is uitgevallen dus met een gitaar en kaarsjes in het midden maken we er een romantisch gezellige nacht van. Diner halen we meestal op de Vismarkt waar voor 3,50 een superverse vis voor je bereid wordt.
Ik neem afscheid van de crew en start mijn tocht op de brommer door Flores, waar ik nu inmiddels van terug ben. Het regenritje heeft me geen goed gedaan en ik lig al 4 dagen in bed, waarschijnlijk voedselvergiftiging 3.0 en totale vermoeiendheid. Er is geen centje energie over. Toch vertrekt de 4 daagse boottocht naar Lombok, ziek of niet maar ik heb goede hoop dat wat zeelucht en water mij wel goed zal doen. #vitaminsea #oceanmedicine. De tocht langs zoveel verschillende eilanden is echt een goede keuze. Natuurlijk stoppen we op Komodo om de komododragons te begroeten, op een ander eiland stoppen we voor een tropische waterval en we hebben het geluk om nog eens met de Mantas te snorkelen. We slapen op een matje op het dek en eten wordt steeds vers bereid. Als ik wegdroom en over het water staar zie ik een enorme Manta het water uitspringen en savonds zwemmen de dolfijnen met de boot mee. Het is ongelofelijk wat een variatie Indonesië te bieden heeft. Op de weg stikt het van de apen, zulke grappige beestjes. De groep op de boot is gezellig en iedereen gaat naar de Gili's, waar ik al geweest ben, maar ik besluit om mee te gaan om nog 1 laatste avond met elkaar te hebben.