Climb every Mountain, walk every stream, fallow every rainbow, till you find your dream.

Wat een natuurgeweld! Er staat halverwege de route een slechtweer schuilhutje op de berg waar we invluchten om wat koolhydraten naar binnen te werken. Ik ben nat, van binnen en van buiten door de mist, regen en mijn eigen inspanningszweet. Alhoewel ze zich niet veroeren zijn de bergen de gewelddadigste met hun scherpe rotsen, los liggende stenen en onverbiddelijke steiltes. De weg terug vanaf ons basecamp Angelus Camp proberen we zo snel mogelijk af te leggen. Voordeel van dit weer is dat we geen tijd verliezen aan het adembenemende uitzicht dat we 2 dagen geleden wel hadden en het maken van foto's daarvan. Vannacht was het ontzettend koud in ons tentje op 1650 meter boven vertrouwd Hollandse zeespiegel. Maar als je ziet waar we ons tentje gestationeerd hebben kun je niet klagen over kou. Om deze plek te bereiken hebben we 2 dagen geleden een tocht van 12 kilometer, 6 uur en 900 meter omhoog gehiked. We hadden ontzettend geluk met een strak blauwe hemel en enorme vergezichten. Voor mij een echte beproeving, want niet alleen de berg moet bedongen worden, maar ook een backpack met proviand voor 3 dagen, water, campeerspullen, kookgerei en kleding. Ik geniet met volle teugen, het gewicht op mijn rug voel ik pas weer als ik mij verstap, uit balans wordt gebracht en zo een paar koppeltjes naar beneden duik. Oeps... Geen zeer, beetje blauw, open elleboog, that`s it. Gelukkig, ik moet er niet aan denken hier iets te breken. Ik denk aan het verhaal van een vriend van mij die midden in de jungle zijn elleboog brak en 24 uur moest wachten op een dokter en medicatie. Ik schud mijn hoofd om deze gedachte weg te wuiven en weer te denken aan de mooie dingen, maar ik ben toch wat oplettender. Op de kampeerplaats blijven we een dagje om zo zonder spullen Mount Angelus te beklimmen. Een ijzersterke jongen met gevoelige randjes van 2050 meter hoog. Zijn hoofd in een duistere onbereikbare dikke mist gehuld. We wachten op zijn schouder, knipogen wat naar omhoog, maar het blijkt geen zonnestraaltje. Toch opgewonden en met verhitte wangetjes klouteren we in 1,5 uur weer terug naar ons basecamp. Om 20.00 uur liggen we in de tent, wat kun je anders als het koud en donker wordt. De regen wekt ons en daar lopen we weer over diezelfde prachtige richel terug, maar waar we nu niets van kunnen zien. Ik vraag me af waarom we eigenlijk ooit op 2 benen zijn gaan lopen, want het meeste van de tijd lopen mijn handen ook mee en verder hebben de paar wandelaars die we tegen komen allemaal stokken, armverlengers dus. Ik voel me sowieso wel redelijk under dressed in mijn Vietnam hippiepans (1 size, fits every country, sport and weather type) en regenponcho (vuilniszak) tegenover de peperdure sport outfits die ik hier tegen kom. Ik doe het nog net niet op mijn sokken.
De laatste 3 kilometer terug is nu naar beneden en dat doen we grotendeels rennend, omdat onze benen te moe zijn om te remmen en we willen graag terug zijn. We zien de auto en de zon komt ook weer door. Ik trap mijn schoenen uit en bekijk pijnlijk de schade. 2 blaren op elke voet erbij naast de 2 die er al zaten, een blauwe teen en een blauwe scheen, nou ja voorruit dat rijmt. We vinden als eerste het pompstation voor benzine voor de auto en een zak chips en koekjes voor ons zelf. We zijn trots, high five en Mirva uit Finland en ik besluiten nog even door te reizen met elkaar.

We ontmoette elkaar 2 weken geleden op de camping op het noord eiland. Allebei alleen, allebei vrouw en allebei kamperen, dat zie je niet veel en bij toeval hebben wij ons tentje naast elkaar opgezet. We wisselen nummers uit en besluiten elkaar op het Zuid eiland weer te zien. Ik kwam op dat eiland met de ferry die je via adembenemende wateren en gebergte op de kade dropt. Een eilanden rijk met mooie geschiedenis verhalen over ontdekkingsreizigers, meneer James Cook en bijzondere zeevogels. Ik droom weg en filosfeer en teken wat over de `genietdriehoek` die ik verzin.
Ik heb een couchsurfadres in Nelson gevonden die ik uiteraard liftend bereik. Het gezin bestaat uit 10 schapen, 12 kippen, 4 eenden, 4 kastten en Nieuw Zeelandse Rawyn en Nieuw Zeelandse Nederlander Pieter. Pieter woont sinds zijn 12e in Nieuw Zeeland en spreekt Nederlands met een Engels accent. Ook ik moet even omschakelen en we praten Engels en Nederlands door elkaar. Erg handig als je in 1 taal even niet op het woord kan komen dan zeg je het gewoon in een andere taal. We kijken wat films, we bezoeken de wijnvelden en het oudste huis van Nieuw Zeeland dat `slechts` uit 1860 komt. Ik neem afscheid van deze gastvrije mensen en kom liftend in het plaatsje Marahau, de start van de 4 daagse Abel Tasman tocht. Abel Tasman, de Nederlander die Nieuw Zeeland ontdekte, maar nooit een voet aan wal zette, omdat 3 van zijn bemanningsleden gelijk gedood werden. Dit land leek hem maar niks en hij keerde na zijn ontdekking weer om. Nu is er een national park en een complete oceaan naar hem vernoemd en kun je het wel in de categorie Paradise op aarde schalen. Mirva ontmoet ik opnieuw voor het kayakcentrum. De eerste dag gaan wij ook op ontdekking in een boot. De wind is opgestoken en de kayakinstructrice vraagt of we het nog wel zien zitten om te gaan. Ehh ja, bent u niet diegene die dat moet inschatten? Wij zijn onwetende roekeloze toeristen dus we gaan ervoor. De golven zijn inderdaad flink, de zee is onrustig en we peddelen tegen de wind in. Voor mijn gevoel schiet dat kayakken voor geen meter op en ik geloof dat ik liever was gaan lopen of een motortje achter het bootje had, ik vind er niks aan eigenlijk. Toch krijgen we de slag te pakken en komen we verder dan gepland aan op het vaste land. Onze backpacks staan daar keurig op ons te wachten. We koken macaroni met kaassaus dat de eerste avond nog heerlijk smaakt. De volgende 3 dagen doen we over land langs de kust die werkelijk prachtig is. Het water is zo blauw, ik kan daar maar niet aan wennen. We camperen op het strand of net ervanaf in het bos. De route is eenvoudig te noemen, alhoewel wij het daar, met de vele klimmetjes erin, niet mee eens zijn. Na onze bergtocht weten we beter en behoord deze hike met prima geprepareerde paden inderdaad tot de makkelijke loopjes. De watertaxi brengt ons na 4 dagen terug. Lichamelijk uitputtend was het niet, maar na 4 dagen macaroni met kaas als ontbijt, lunch en diner snacken we wel naar iets anders. Lekker licht en makkelijk, zo leek het, maar het lichaam en vooral het brein wil graag wat variatie en ik neem mijzelf voor de volgende keer iets meer tijd, geld en gewicht in mijn proviand te investeren.

De wasmachine draait, de tentjes staan op bewoond campinggebied en de grond is gedekt met plastic bordjes en onze zakmessen zijn het bestek. We hebben onszelf getrakteerd op een rijke salade met ham, advocado, parmezaanse kaas, noten, tomaten, sla en balsamico. Ik heb een pack heerlijke witbiertjes gevonden en Mirva plopt nog een appelcider open. Als toetje een fles wijn en chocolade caramelkoekjes. Hier, zo voor onze tentjes zijn we het liefst, buiten, met onze jas aan, tot de sterren komen en we onze slaapzakken in mogen kruipen. Simpele life, maar wel met lekker eten en drank natuurlijk :-)
Morgen wordt ik 29, mijn 30e levensjaar, dat zet je aan het denken. Tijd voor vastigheid? Een man, kinderen? Misschien ben ik wel te oud straks, misschien is het wel niet voor mij weg gelegd, misschien verdoe ik mijn tijd hier. Maar ik voel me nog zo jong en dat ben ik ook. En ik leef. Ik leef meer dan ooit. Ik leef met de elementen van de natuur die ik zo lief heb, ik ben mezelf, ik weet wat ik wil, ik voel me sterk, ik voel me vrij en ik merk dat ik leer en geniet. En dan toch die opspelende onzekerheid over wat het juiste is om te doen. We legen de fles wijn en ik bedenk me dat deze reis de beste beslissing ooit was en val in een tevreden slaap.

Ik wordt verrast door de vele verjaardagsberichten die al uit Nederland verstuurd zijn. Lief dat iedereen zo aan mij denkt. We blijven nog een dagje op de camping en besluiten de avond van gister nog eens over te doen met een extra fles wijn en extra pak koekjes , het is tenslotte mijn verjaardag. Ik versier mijn tent met balonnen. De buurman vangt wat op en draait happy birtyday voor me. Ja, ik ben echt jarig en ik ben pas 29 en beleef misschien wel de beste tijd uit mijn leven.