Life is a waterfall

Het is een stuk frisser op het Zuid eiland en de zon komt later op. Ik heb steeds meer kleding aan in mijn zomerhuisje en vannacht was zelfs met handschoenen, muts en jas aan nog koud. Mijn tent staat stijf van het ijs en de autoruit moeten we krabben. Toch ben ik inmiddels gehecht geraakt aan mijn huisje waar ik  zelfs in regen of kou het liefst in slaap. Het is een ruimte alleen voor mij en eenvoudig en snel gecreëerd door een paar stokken en een tentdoek. Veel beter dan de gedeelde slaapzalen waar ik afgelopen maanden vaak geslapen heb of de gedeelde keuken waarbij je eerst de rotzooi van anderen moet opruimen voor je kunt beginnen met je eigen maal. Het is heerlijk kneutertig om je eten op 1 gaspitje voor je tent te koken en met wat creativiteit en fantasie er nog echt wat van te maken ook. De sterrenhemel blijft me fasineren. Ik zie hele nieuwe sterren, een opvallend heldere melkweg en een maan die mijn pad naar het toilet ( of bosje) s nachts verlicht. Ik ben al 5 maanden weg, de tijd vliegt, maar als ik bedenk wat ik allemaal heb gezien en gedaan lijkt het wel veel langer. 

Ze worden the pancake Rocks genoemd, waarschijlijk omdat dat beter klinkt dan stapel Oldpaper Rocks, waar ik ze meer op vind lijken. Echter is geen naam goed genoeg voor dit natuurwonder. Limestone, ik wist het ook even niet meer, maar dat zijn plakjes rots op elkaar, miljoenen jaren geleden, ergens onder de zeebodem ontstaan en naar de oppervlakte geduwd. Toch winnen ze het niet van de dolfijnen die zomaar even langs komen om hun kunsten te vertonen. Het is onze geluksdag nadat we ook al de zeehonden met hun pups hebben zien zonnebaden op de rotsen. De roadtrip langs de Westkust is  overweldigend met het helderblauwe water en de adembenemde rotsformaties.  We hoppen langs wat dorpjes, spotten glowworms midden in de nacht en krijgen een rondleiding door the goldmines van een dronken vriendelijke local. We vinden campings langs helder frisse rivieren en we wandelen door de bossen. Het leven is hier prachtig, rustig en zo fris en puur. Ik kan er geen genoeg van krijgen. 

En dan heb ik er toch genoeg van. We wandelen pas 2,5 uur van onze 14 uur durende hike die we moeten afleggen in 2 dagen en 36 km. Elke stap is een scherpe pijn in mijn voet, alsof iemand er met zijn lompe schoen op gaat staan,  alsof mijn enkel steeds bijna breekt, maar nog net op tijd terug veert. Dit is de laatste wandeling die ik doe, ik kap er mee, ik doe het niet meer, sterker nog, ik ga terug! `En dan de andere 2 meiden morgen joelend terug zien komen hoe gaaf het daar bij die hotpools was...echt niet`. Opgeven is geen optie. Halverwege eten we wat brood en neem ik toch maar wat pijnstillers, dat doe ik meestal niet, maar het is niet te harden, ik wordt er zelfs een beetje misselijk van. De ibuprofen biedt verlichting en de tweede helft van de klim en klautertocht gaat een stuk voorspoediger. De beloning is inderdaad fantastisch met natuurlijke hotpools met uitzicht op de bergen en de pools nog in de staat zoals ze ooit gevonden zijn in verschillende kleuren en warmtes. Net een echte spa, maar dan zonder de badjassen en zonder de dure entreeprijzen. Hoofd boven water houden anders krijg je een nare ziekte. Verder alles zoveel mogelijk onder water anders eten the sandflies je op. Die krengen vindt je overal hier, maar volgens de Maouri legende heeft de godin vd onderwereld deze gecreerd om een massastroom mensen naar dit paradijs te verkomen. Dat lukt aardig, want met een paar minuten vlucht ik toch maar naar binnen. De weg terug is regen en mist, daar hadden ze ons al voor gewaarschuwd, maar het is niet koud. Bovendien geniet ik van de tientallen beekjes, stroompjes en rivieren die we over moeten steken. Aangezien alles toch al nat is durf ik wat meer risico te nemen bij het oversteken en het van steen naar steen hoppen. Het aantal vogels in Nieuw Zeeland is enorm is mij al eerder opgevallen. Blijkbaar hebben die het hier ook naar hun zin, ik kan dat wel begrijpen. De pijn blijft helaas en ook latere wandelingen doe ik onder invloed. Wandelrust komt waarschijnlijk in Australie.

Zomaar plotseling stranden we in Wanaka, een prachtig plaatsje tussen 2 enorme meren die weer worden omringd door de bergen. Om de wandelbeentjes wat rust te geven besluiten we een mountainbike te huren en stuiteren we, voor zo lang als we willen, langs de helderblauwe meanderende rivier. Echt relaxed is het niet zoals we hadden gepland, want de mountainbike trails zijn klimmen en dalen langs soms diepe afgronden. Wel goed voor de adrenaline en funkick. Mirva gaat op mijn advies voor nog wat meer fun en doet hier een skydive. Ook vinden we wat geochaches. Onder een aantal familieleden van mij wel bekend, voor degene die dit fonemeen niet kennen is dit vrij vertaald: schatzoeken voor volwassenen. Overal ter wereld liggen op geheime plaatsen doosjes verstopt die gezocht kunnen worden en genoteerd in een logboek. De achterliggende gedachte is dat je op de mooiste plekken komt die de local die de geocache heeft verstopt op deze manier aan de mede geocachers onluikt. Via een kaart en GPS kun je de schatten vinden. Mirva is fanatiek geochacher en zo hebben we al heel wat mooie beekjes, watervallen en rivieren gevonden zonder enkel spoor van andere toeristen.

Er is nog geen stuk weg geweest waar ik niet met bewondering en geluk naar buiten heb gekeken. Elke meter in Nieuw Zeeland is gevuld met natuur van het kleinste bloempje tot de grootste grijze rotsformaties. Het is rauw, het is echt en het is ongerept en onaangetast. De wateren zijn kraakhelder en de lucht is zo fris en schoon dat het me duizeld als ik er gretig teveel diepe teugen van neem. De weg brengt ons vandaag in het Fiordland National Park. We beklimmen nog maar eens een top en kijken na een klim van 2 uur recht in The Milford Sound, een water tussen bergpartijen in waar vroeger een gletsjer lag. Een andere top laat ons de hoogste sneeuwtoppen zien. Het Fiordland is met recht UNESCO werelderfgoed. De meeste toeristen scheuren hier met een dagtourtje doorheen, maar wij vermaken ons 6 dagen in dit gebied zonder internet en telefoon bereik. Alleen wij, onze tentjes, de natuur en water van de stromende rivier. Natuurlijk ontkomen wij ook niet aan een cruise door the Milford Sound en zoeken we onze meest schone broek op. In mijn geval is dat nog steeds mijn Vietnamese ons size fits everywhere broek. De cruise is inclusief zeehonden en pinguïns, zomaar in het wild. Ook cirkelt de beroemde kea al een aantal dagen boven ons hoofd. Een enorme roofvogel die vrij nieuwsgierig blijkt. Nog een geocache op The key summit ( slechts 3 uur retour) en we verlaten dit gebied via Queenstown. Op een camping tussen de schapen, paarden en konijnenkeutels slijten Mirva en ik onze laatste dagen samen. Natuurlijk met een fles wijn en wat blokjes kaas zoals bijna elke avond. We hebben toch vakantie... We maken weer de fout om op een relaxed daagje een mountainbike te huren.  De mooiste uitzichten heb je van boven, klimmen dus. Vanaf de rivier en weer terug en dat zo`n 8 keer over 70 kilometer. Konden ze die weg niet gewoon 1 keer omhoog en 1 keer naar beneden maken? We mopperen, vuurrood en hijgend, maar komen terug met een rolletje vol foto's en een extra flesje wijn is verdiend. Het is tenslotte onze laatste avond ( er is áltijd een reden voor wijn ;-)) Dikke knuffel en tot ziens. In ieder geval een bezoekje aan Finland in 2016 is het plan met privegids en tevens bezoek aan Lapland samen.

Op het vliegveldje van Queenstown kan ik mijn huurauto ophalen. Voor 2 dagen, á 2 dollar én met een gratis tank benzine. Enige voorwaarde is dat ik de auto heelhuids in Christchurch aflever binnen 48 uur. Relocation is dit. Verhuurbedrijven bieden aan om auto's gratis terug te brengen naar plaatsen waar ze nodig zijn. Ze kunnen dit betaalde mensen laten doen of door reizigers op een budget, zoals ik. Heerlijk, een roadtrip helemaal alleen en weer iets nieuws. Ik blijf mezelf verasssen en de vervoer mogelijkheden blijken eindeloos. De auto blijkt een grote dikke bak. Of ik dat erg vind. Zeker niet, mevrouw, grijns ik. Ik klim in de SUV aan de verkeerde kant en start mijn rit aan de right site of the road, left dus. Mojn IPod knal ik erin en `System of a down (under)` brult uit de speakers. Heerlijk, bij een dikke bak hoort dikke muziek. De shuffle zorgt ervoor dat ook Simon and Garfunkel langs komen en dat past erg goed bij het prachtige wisselende schilderij wat ik steeds voor me zie. Er is geen weg in Nieuw Zeeland saai, verre van zelfs, er is geen weg niet mooi, hier rondrijden is heerlijk. En sinds de dag dat ik me rijbewijs heb weet ik dat ik me altijd het meest vrij voel, alleen, in een auto onderweg naar waar ik wil. 

Mount Cook staat al weken als hoogste op mijn verlanglijstje. Niet alleen vanwege zijn hoogte, maar vanwege zijn geheimzinnige geheimhouding naar mij toe. Al een aantal keer heeft hij zich voor mij verschuilt in de wolken, maar ik blijf hem najagen en vandaag zal ik hem eindelijk ontmoeten. Afgeleid door het blauwer dan blauwe water, serieus alsof iemand kleurstof in het meer gegooid heeft, heb ik niet in de gaten dat mister Cook mijn aandacht al een tijdje probeert te trekken. Daar staat hij, fier overeind tussen zijn kleine broers en zussen. Allemaal met witte toppen en zachte grijze kleding. Hun voeten in de bruin groene aarde. De wandeling door The Hooker valley is prachtig met blauwe ijschotsen, gletsjers, een woeste grijze rivier en nog meer mooie alpine toppen. Metellica start `Fade to black` in mijn oordopjes, geshuffeld, maar wat een perfecte timing. Warme tranen rollen over mijn koude wangen en ik omhels de bergen en de natuur om mij heen. 

De auto parkeer ik op een camping onder de gletsjers. En waarom deze 7 zitter niet in een campertje omtoveren. Mijn luchtbed is al een week lek, vannacht vroor ik zowat mijn tent uit en het scheelt op en afbreken. Ik klap de achterbank plat en gooi mijn spullen aan 1 kant. De achterklep zet ik open, heb ik gelijk een luifel, wel zo gezellig. Ik neem plaats in mijn campertje, pak mijn tablet en vind eindelijk tijd om te schrijven.