Wanderlust: A very strong and irresistable impuls or desire to travel the world!

Met gemengde gevoelens loop ik het vliegveld van Christchurch op. Ik ga Nieuw Zeeland missen, ik voel het in mijn lijf. Ik heb me hier thuis en op mijn gemak gevoeld. De vriendelijk mensen, maar vooral de overweldigende natuur heeft mijn hart gestolen.

De laatste nacht in mijn tentje is in de magische Arthur Pass. Vanuit Christchurch hitchhike ik nog 1 keer the road (ik heb plechtig beloofd aan meerdere mensen dit niet in Australie te gaan doen) en heb een geweldige rit in een enorme truck met 8 gloedje nieuwe auto's erop. Mijn backpack gooit de chauffeur voor het gemak in de voorste auto. Voor diegene die de nieuwe auto heeft besteld, mijn excuses voor de bagger op de achterbank. In The Arthur Pass ontmoet ik een eerdere reisgenoot en we wandenken via een klimmetje naar de top om uit te kijken over de bergen waar vannacht een vers laagje sneeuw op is gevallen. Bijzonder voor de tijd van het jaar en geluk voor ons. We proberen de beroemde Kea vogel te spotten, maar dit mislukt. Tot we op de campeerplaats komen waar het stikt van deze enorme volgens en waar we zelfs aardig lastig gevallen worden door de nieuwsgierige aard van dit beestje. Tijdens het koken doorzoeken ze onze etenswaren en snachts rommelen ze een gat in mijn tent. Ander wildlife zoals muizen, vogels en sandflies schuwen ons ook niet. De kou is mijn tent wordt erg oncomfortabel en ik ben ondanks dat ik me zo thuis voel in de bergen blij dat het de laatste nacht in mijn stoffen huisje is.

In Christchurch slaap ik bij Susan, een Nieuw Zeelandse die tegen een zacht prijsje illegaal wat backpackers bij haar laat slapen. Ik heb een eigen plek in de oude caravan in de tuin. Een fijn huis met goede wifi, wat hier nogal bijzonder is en een warme douche wat wel meer voorkomt, maar voor mij een luxe was de laatste 2 maanden. Ook woont de Nederlandse Ardas hier en ik help haar met het verven van het huis. We kijken een documentaire over de aardbeving in 2010 en 2011. 180 mensen vonden de dood en het is nog steeds een bende hier en daar in de stad. De Kiwi's doen hun best om het weer op te bouwen en hebben gebouwen op rubberen vesten om de schade van een volgende aardbeving te beperken. Het is niet de vraag of er weer een aardbeving komt, maar wanneer. Het is leven op een tikkende tijdbom, dan woon ik toch liever onder zeeniveau.

Je ontmoet zo hier en daar nog wel eens mensen tijdens zo'n reisje dus op het vliegveld van Melbourne wordt ik opgepikt door Brad en kan ik een paar dagen blijven slapen. De douane vertrouwd mij deze keer op mijn woord als ik uitleg dat ik mijn tent en de stokken en haringen geboend heb alsof ze zijn gemaakt van zilver en laat me met ingepakte tas het vliegveld verlaten. 

Melbourne is enorm. Het kost me ruim een uur met OV om vanuit het huis van Brad in het centrum te komen.  Ik blijf een paar dagen in een hostel in het centrum, wat erg gezellig is, maar vooral ook om aan werk zien te komen. Tips van mede reizigers zijn dan van harte welkom. Ik ga op een advertentie af: ben jij enthousiast, houd je van bewegen en buiten zijn, ben je sociaal en wil je in korte tijd veel verdienen dan is dit het werk voor jou! Het blijkt een donateurs werving job voor het Wereld Natuur Fonds te zijn. Je krijgt een minimale basis en verder alleen betaald als je nieuwe donateurs binnen sleept. Mijn eerste dag is onbetaald, omdat ik het nog moet leren. *Ding dong*, de deur gaat open. Goedendag, hoe gaat het, mijn naam is Iris en ik... What do you want? Ehjm, nou ik kom hier namens het Wereld Natuur Fon.... Get off, I am not interested. *Beng* en de deur is dicht. De volgende dame is erg vriendelijk en ik wordt gebruikt als praatmuur over haar kinderen, kleinkinderen, haar man die altijd werkt en dat ze de buurt beter moeten onderhouden. Heel fijn, maar wilt u donateur worden? Nee, dat niet. Na 7 uur belletje lellen ben ik er wel aardig klaar mee. 1 hele donateur verder en mijn energielevel is tot een 0 punt gedaald. Niet lichamelijk, maar geestelijk. De hele dag de deur in je gezicht krijgen en alleen maar ' nee'  horen is erg vermoeiend. Ik vraag anderen wat ze binnen halen op zo'n dag. Vaak geen of 1 en als je echt een goede dag hebt, maak je er 3. Niet erg hoopvol. Bovendien wil ik vooral ook een leuke tijd hebben. Ik ben tenslotte hier op een working-holiday visa, dat is toch een ' werkende vakantie'  als ik het goed heb. 

Ik bel de baan af, spendeer een aantal uren in de enorme prachtige bibliotheek van Melbourne opzoek naar ander werk en hang de tourist uit in het gratis treintje dat rond de stad gaat. Via Gumtree, het Australische Marktplaats, kom ik in contact met Mary. Zij zoekt een chauffeur. We ontmoeten elkaar 's middags en diezelfde dag parkeer ik mijn backpack in de 3e nog vrije slaapkamer in Seaford. Hier ga ik wonen, samen met Mary en Mark. Een gebied buiten de stad, aan het strand en de zee, rustig en met een gezellige dorpskern. Ja, dit is de plek voor mij. In ruil voor het betalen van mijn huur rijd ik Mary een paar dagen in de week rond. Ze is haar rijbewijs kwijt voor 3 maanden vanwege een snelheidsovertreding. Intussen mag ik ook haar auto gebruiken. Een geweldige deal. Mary is ontzettend creatief, vriendelijk en sociaal. Ze maakt kaarsen en verkoopt die vanuit huis. Ik help haar met kaarsen maken onder het genot van muziek en een wijntje. Ik vind het vooral gezellig en leuk om te doen, maar ze staat er op om mij te betalen. Ik pak het niet aan en de volgende dag ligt het geld toch op mijn nachtkastje. Ook helpt ze mij met het vinden van werk. We rijden langs allerlei leuke cafés waar ik mijn CV drop.  Binnen 2 dagen heb ik een baantje bij The Beach Cafe. Mijn ervaring van 14 jaar geleden als serveerster is blijkbaar nog goed genoeg. Het is voor 3 dagen, maar ik heb in ieder geval iets. Het cafe is gezellig en chique met een een uitgebreide ontbijt en lunchkaart. De klanten zijn erg geintereseerd in de herkomst van mijn accent en waarderen mijn korte samenvattingen van mijn reis tot dusver. Bijkomend voordeel is ook de koffie, die ik hier ongelimiteerd kan drinken. Ik heb ze allemaal al gehad: Late, Flat white, Macchiato, Long Black, Cafe Chai en Cappuchino. Ik kan maar niet kiezen welke ik het lekkers vind en dat hoeft ook niet, want ik kan ze allemaal steeds proberen.

Ik ben blij dat er wat vastigheid in mijn bestaan komt en dat mijn gesmeede plannen vorm beginnen te krijgen, dat dingen op zijn plek beginnen te vallen en dat ik niet verloren ben of tijd verdoe in het grote Australie.  Ik geniet van mijn eigen plek in het grote huis, van de kleding die Mary weg wilde doen maar aan mij heeft gegeven, van de föhn die ik kan gebruiken na het douchen, van mijn schone nagels, van echt frisse kleding, van de kaarsen die ' s avonds branden en van de coconut bodylotion op mijn huid. Zonder dat ik het wist heb ik dat allemaal gemist of misschien waardeer ik het nu meer.

Zaterdagavond, werken, aan mijn sociale leven! Ik ga op stap in Morington, een plaatsje naast de mijne. Hier ontmoet ik een aantal Australiers en ze nemen me mee naar een ander gebied op nog een uurtje rijden. Geen idee waar we heen gaan, maar ik spring in de auto en ik zie wel waar het schip strand. We kunnen vast wel ergens crashen roept Shannon die naast mij op de achterbank zit. Prima, ik vind het allemaal goed, ik ben wel toe aan wat avontuur na bijna 2 weken rondslenteren in Melbourne. De Pub is druk, heet, vol en de mensen golven op de muziek. We drinken biertjes en mixdrankjes en ik voel al wat naar mijn hoofd stijgen. Shannon en ik hebben elkaar gevonden in het wie-kan-de-meest-idiote-moves-doen. Het kan me niet schelen. Niemand kent me hier en ik ben een toerist, dat is een goed excuus voor alles. Dit gedrag zet echter de rest van de dansvloer ook aan tot Getting Out Of your Comfort Zone Moves. Om 01.00 gaan alle lampen aan en moeten we de pub verlaten. Het is een bijzondere avond. Het is de avond van de Rode Maan. Een maansverduistering zorgt ervoor dat de maan fel rood kleurt. Het is spathelder en de sterren maken het geheel prachtig af. Erg mooi en romantisch om aan het strand te zien. Chelsy pikt ons op met haar nieuw gescoorde vriendje en brengt ons naar een huis waar mensen nog wat drinken en waar we inderdaad kunnen crashen. In de Landrover Defender (Oh Yes, hoe Australisch wil je het hebben) wordt ik de volgende dag na het sightseeen, heuveltjes beklimmen, uitzichtpunten bekijken, strandwandelingen en schepijs weer terug gebracht bij mijn auto. Een goede zet en ik ben blij dat ik de stoute (dans) schoenen heb aangedaan om mijzelf in het nachtleven van Australie te storten. 

Een fiets, ja een fiets wilde ik graag hebben en die vind ik ook op Gumtree. Opzoek naar de weg met mijn telefoon in mijn hand, zie ik in mijn spiegel de sirenes van de politie aan gaan. Shit, dat wordt vast een boete. Ik wordt langs de kant gezet. Dat is mij nog nooit gebeurd en mijn hart slaat in mijn keel. Ik draai mijn raampje open. Goodday, just a license check. Ik overhandig mijn rijbewijs en excuseer me voor het niet bij mij hebben van mijn internationale rijbewijs. Ik krijg het vingertje maar verder geen gevolgen. Mijn telefoon heb ik tussen mijn benen op de grond laten vallen, maar daar wordt niet over gerept. Er volgt een stroom van vragen wat  ik hier doe, waar ik heen ga en wat ik zoek in Australie. Ik voel me een indringer, maar de agent sluit toch af met mij een fijne tijd toe te wensen.

' s Avonds pak ik de auto richting Mooroodac waar een vers gevangen vis op het menu staat. Via een gravel road kom ik, na weer aan gehouden te zijn door de politie, dit keer voor een blaastest, aan bij Shannon. Hij laat me de omgeving zien en ik geniet van zijn kookkunsten. We draaien oude blues LP's en praten over van alles en nog wat. Er is zoveel te vertellen en te vragen. Ik vind hem grappig en de volgende dag parkeer ik mijn corolla uit ' 93 wederom op het erf naast de Landrover Defender.  Boozer de hond komt me begroeten ik gooi de bal een paar keer weg voor hem. Ik (gr)hinnik naar de paarden en wandel het huis in dat al heerlijk ruikt naar gebraad vlees. Kangeroo met bietjes en broccoli. Ik glimlach en mijn hart maakt een sprongetje.