If there`s nothing left, turn right.

Het pad dwars door de bergen leidt ons langs dorpjes waar de locals ons vriendelijk en met plezier de weg wijzen. De vrouwen hebben gitzwarte haren tot op de grond, mooie kleurrijke kleding en doorkijkoorlellen. Vanmorgen ben ik ijskoud, maar met een onwerkelijk mooi uitzicht over de bergen wakker geworden. Met 5 jonge mensen zijn we vroeg op pad gegaan voor een hike van 4 uur van ons dorp Dazhai naar Ping`an. De Chinese Tingting neemt de leiding en vraagt de weg, ik hobbel in de middenmoot en hoef alleen maar te genieten van al het mooie groen, de zon, de krekels, de prachtige gouden grashalmen en de watervallen. Onderweg drinken we water uit een stroompje en vinden we bramen. Ik voel me echt op avontuur langs de smalle paadjes tegen de berg en springend over de boomstammen die als brug dienen. Het is hier zo mooi, fris en prachtig dat de wandeling ondanks de pittige klimmetjes bijna vanzelf gaat. En de zon kleurt onze wangen.
Terug in Guilin eten we als afsluiting van de mooie dagen met het reisgezelschap traditionele Chinese Hotpot. Die is hot in alle opzichten. Een schaal met kokende bouilion en pittige kruiden staat midden op tafel en hier omheen schaaltjes met groente, vlees, tofu en pasta om erin te gooien. Het heeft wat weg van fonduen en naast dat het erg goed smaakt, is het vooral heel gezellig.

De heerlijke stortdouche, het dikke zachte bed en Guilin zelf doen mij besluiten nog een dagje te blijven. Ik loop langs de rivier, luister naar de vele vogeltjes die fluiten in de bomen en ik koop versgebakken warme cakejes. Guilin is anders, het is heel relaxed, kleine knusse winkeltjes met snoepgoed, bakkerijen, healthy sapjes, mooie tasjes, kleding en boekenwinkels. Een dame op straat van een schoonheidssalon biedt mij een ontharingsbehandeling aan. Aangezien ik alleen nog maar koud weer heb gehad denk ik dat ze zich kapot schrikt als ik mijn broekspijp optil dus ik sla het aanbod maar af. Ik zie 2 Chinese gebarentaal `spreken` en vraag me ineens af of dit 1 taal is of dat er verschillende versies zijn. Anders zouden mensen die gebarentaal beheersen met mensen uit allerlei landen die het ook beheersen kunnen communiceren.

In het hostel ontmoet ik An, een Nederlandse en we liggen samen op de kamer, kamp Holland :-) We trekken er ` s avonds op uit voor een drankje. Bij The Irish Pub komen we 3 fransmannen tegen die ook in ons hostel logeren. We kletsen, lachen, drinken halve liters bier en de fransmannen bestellen franse frietjes. An en ik kijken elkaar aan, die halve liters hakken er wel in als je al even geen drank op hebt. En om het af te maken krijgen we nog een stevige borrel toe. Het kippenvel staat over mijn hele lijf en ik hoest ervan. Zat van de valszingende Chinees in de bar zoeken we de discotheek op. We springen op het podium en dansen er op los. Dit zijn de stilstaande Chinezen niet gewend en we worden door de bewaking van het podium gesommeerd. Na 10 geweldige minuten staan we weer buiten. We zetten ons feestje voort op het dakterras van het hostel. An en ik liggen aangeschoten en blij in ons bedje, wat was dat gezellig.

Onrustig trek ik de ritsen van mijn tas dicht. Ik heb altijd al last gehad van reis- of liever gezegd, vertrek zenuwen en nu komt de reisfever steeds weer terug. Misschien gaat het nog wennen deze maanden, maar voor nu betekent het op tijd weg, kriebels in mijn buik, tijd checken, ticketnummer checken, heb ik alles, waar moet ik naar toe, waar kom ik uit, ga ik het vinden. Eenmaal in de bus ben ik weer gerust. Even overstappen in Yangshuo en dan ben ik in het rustieke Xingping midden in het karstgebergte.
`No`, zegt ze. Die heb ik hier wel vaker gehoord. Bus Xingping mevrouw. `No`. Oke, en wat dan wel? Het andere station. Oké en waar is dat? `Niet hier. Oké en waar dan wel mevrouw de -moet ik alle info er echt helemaal zelf uittrekken- Chinees? Ik wordt een straat ingestuurd, we gaan het wel zien. 2 andere backpackers komen mij tegemoet lopen vanaf het andere station. Dat is mazzel, alleen is het geen station maar gewoon een straat geven ze aan, zij zijn daar uit de bus gegooid dus daar ergens zal je ook wel op kunnen stappen. Na 45 minuten ben ik van Noord naar Zuid gelopen en ben op een straat waar mensen langs de weg staan en bussen aan houden, zo lijkt het. Ik doe maar hetzelfde en laat 2 bussen voor niks stoppen. Ik zoek de Chinese karakters voor Xingping op: een soort uitgebreide zon en een electriciteitsmast. En daar komt een bus aan met die karakters, het is um! Opgelucht en blij zit ik in de bus en hoe snel ik dan weer mijn vorige knorrige uurtje ben vergeten is ongelofelijk. Het zoeken, dwalen, vragen en tot nu toe toch vinden is gewoon onderdeel van het reizen. Soms moeilijk, irritant, vermoeiend, maar zeker uitdagend, leerzaam en (achteraf) met vaak grappige situaties.

Mijn brutale schoenen brengen me naar het lachende groepje dat zich klaar maakt voor een fietsrit. Ik mag mee, graag zelfs, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. We fietsen door het karstgebergte. Alleenstaande ronde bulten op een vlak land. Ertussen stroomt een groenblauwe heldere kabbelende rivier. Als de mountainbiken ons niet verdere kunnen brengen gaan we te voet en met de boot verder opzoek naar The Nine Horses. Met een hoop fantasie zien we er een paar in de schaduwen van de bergen. Samen met Santiago en Fabian fiets ik nog wat verdere over hobbelige modderige wegen. We laten de fietsen staan en struinen verder als we zomaar een prachtige verscholen boomgaard ontdekken. De vruchten zijn zo groot als voetballen en de smaak doet me denken aan grapefruit. Er is niemand in de omgeving, behalve de blaffende waakhond die gelukkig aan een lijntje zit. We fietsen nog wat verder en stuiten op een grot. Als opgewonden kleine kinderen op schatzoekertje sluipen we naar binnen, maar een hek houdt ons na de eerste bocht tegen. We druipen af, keren net voor het donker thuis en schuiven aan voor een vers voor onze neus gemaakte noodle maaltijd. Met een biertje, gitaar en trommel zingen we met het groepje de klasssiekers, Hey Jude, Wish you where here, Sweet Home Alabama en Hotel Californië. De engelse verhalen versta ik prima, maar over het spreken moet ik nog wel eens nadenken. Wat is ook alweer een cleansister in het Engels of een smallchild? En mijn baan als relationship keeper (relatiebeheerder) dan? Ik vind het heerlijk om mijn skills een beetje bij te schaven en ondertussen leer ik nog wat Spaans van mijn Mexicaanse vrienden. Het is fijn om zoveel vriendelijke en toegankelijke mensen te ontmoeten.

De rivier stroomt inmiddels langs mijn slaapkamer. Het regent al de hele nacht en als ik mijn deur open doe sta ik buiten, onder een afdak weliswaar. Het weerbericht geeft 100% regen voor de komende dagen. Het maakt wegen onbegaanbaar en wandelen in de koude stromende regen niet te doen. We druppen allemaal terug naar Guilin om vandaaruit ieder zijn eigen reis weer voort te zetten.

Met 210 km/h zoeven we langs bergen, fabrieken, vlaktes met gras of gewas en steden in verbouwing. Overigens is elke stad in China under construction. Overal wordt gewerkt aan de weg en zie ik halve gebouwen, zelfs in de kleinste plaatsjes. Ik ben op weg naar Nanning, een reis van 5 uur, maar door de nieuwe bullettreinen die als een razende in China worden aangelegd duurt het maar 2,5 uur. De trein is groot, schoon en ruikt nog nieuw. Bovendien heb ik nu nog de hele dag van het straatleven kunnen genieten. Elke dag zie ik wel weer andere dingen en ik blijf mijn ogen uitkijken. Ik ga verder naar de kust van Beihai om maandag weer terug te keren naar Nanning voor het regelen van mijn visum en bus naar Vietnam. China zit er alweer bijna op en ik begin net een beetje te wennen, maar ik kijk ook uit naar het warme Vietnam waar ik misschien eindelijk mijn bikini (en scheermes :-p ) te voorschijn kan halen. Maar voor nu: Nanning, een nieuwe stad, nieuwe ontdekking en een nieuwe zoektocht naar een slaapplek. En hoe toepasselijk kan het zijn. Terwijl ik dit schrijf zingen de Kaiser Chiefs in mijn oordopjes: `Oh my God I can't believe I never been this far away from home!`.