En ze zag dat het goed was.

Het is alsof ik bij de mensen door de achtertuin loop of beter gezegd, door de achterkamer. Het zijn smalle straatjes, met veel trappen, gangetjes, `schone` was, puin, kapotte muren, vuilnis. Ik ben er rond etenstijd dus de gezinnen zijn druk aan het koken. Het is armoedig, vies, eenvoudig en oud, maar het eten ruikt goed en ziet er lekker uit. Een hokje met gat in de grond, een matje als bed op de stenen, geen licht en waarschijnlijk geen schoon water.
In plaats van de hoofdroute naar de stad Chongqing te nemen ben ik door de achterstraten gegaan. En al snel is duidelijk, achter de enorme wolkenkrabbers met chique winkels, schijnt zeker niet de zon. De mensen kijken naar me, altijd, dus ik weet niet of het vanwege mijn ongewone uiterlijk is of vanwege het feit dat ik als nieuwsgierig aagje door hun huis loop. Het maakt niet uit, ik ben blij en dankbaar dat ik hier niet ben geboren.
Er wordt hard gewerkt, het pakhuis van IKEA, Xenos en de V&D lijken hier gevestigd. Er gaan bulken van soms wel 2 vierkante meter over de ruggen van de kleine maar oersterke chinezen. Ook vrouwen slepen met manden vol fruit en andere waren en straten worden constant geveegd. Het krioelt hier van de mensen, de stad heeft meer kilometers verticaal dan horizontaal gebouwd en dat lijk je te merken. Mensen volksdansen in de lange ondergrondse gangen van de metro, er wordt gekaart onder de bomen. Een chinese vrouw gaat op mijn tas zitten, mijn excuses ik zal plaats maken, en begint tegen me te kletsen. ` Ik spreek geen Chinees mevrouw`. Het lijkt haar niet uit te maken, waarschijnlijk heeft ze gewoon even niemand nodig die naar haar luistert, dat doe ik.
De jonge chinezen willen wel graag met mij praten. Een christelijke Chinees over het geloof een andere om zijn Engels te oefenen en weer een ander wil uit eten omdat ik zo bjoetiefoel ben. Het is grappig, maar ook vermoeiend om apart te zijn.
In het hostel slaap ik met Chinese reizigers. Mijn voeteneind wordt gebruikt als bank, terwijl ik in bed lig, ik word steeds makkelijker. Ik krijg fruit en ze denken dat Europa een soort gebied is waar iedereen Engels spreekt. Naast de Chinezen zijn er 4 (!) Nederlanders in het hostel. Ik klets met Bert en over zijn indrukwekkende reis die hij tot nu vanaf Nederland op de fiets aan het afleggen is. Een enorm inspirerend verhaal en ik in bedenk me hoe prachtig ik het zou vinden om dat ooit eens samen met iemand te ondernemen.

Als ik wakker schrik zie ik een plafond, 40 centimeter boven mijn gezicht, ik schommel, het is koud, ik ruik sigaretten gemengd met een pislucht, zie een chinees op een bed, koffers, ik ben in de trein. We zijn 16 uur onderweg en ik was even weggezakt na het lezen van een boek. Nog niet eerder was ik aan lezen toegekomen en het leek alsof ik even uit de werkelijkheid en even uit China was gestapt. Vanaf mijn suite tegen het dak van de trein laat ik mij op een klapstoeltje glijden. De Chinese dames zijn bij elkaar op het benedenbed gaan zitten en dat geeft mij de kans om even naar buiten te kijken. Een regenachtig gebergte met bomen struiken, een dorpje, mist, kabbelende stroompjes, grote rivieren, een boer op zijn land. Ja, we gaan de goede kant op, ik voel het, dit is wat ik nodig heb.
Na 22 uur zet ik voet aan perron bij Guilin Railway Station. Het hostel ligt op 2 uur zoeken zo blijkt bij aankomst, maar de rust en sfeer die Guilin uitstraalt maakt dat ik het zelfs niet erg vind om bij het eerste hostel voor een dichte deur te staan. Bovendien is de wandel/speurtocht naar het tweede hostel prachtig uitgezet langs verlichte rivieren waar boten geruisloos door het water glijden en mensen verliefd over de boulevard schuifelen. Ik wordt ontvangen met een heerlijke pizza lucht, ik heb trek. 1 bedje alstublieft en doet u er maar een pizza bij. Het bed krijg ik, maar `The kitchen is closed at nine o clock miss` en hij plaats nog een prosciutto funghi en een Quatro stagionni op de tafel van een stel dat gretig aanvalt. Hij heeft gelijk, het is 31 seconde na negen. Mijn mega dikke matras met frisse lakens maakt een hoop goed. Bij de supermarkt heb ik een zakje lays gehaald en een pak koekjes. Samen met Mier de poes eet ik deze op.

Als een dolle scheur ik gehuld in poncho op een gehuurde mountainbike door de stad. Vanmorgen was het regenachtig, koud en een fikse wind was opgestoken, echt Hollands fietsweer. Een mountainbike is geen overbodige luxe op deze wegen met gaten, modder, losligende stenen en openstaande putdeksels. Hoe verder ik de stad uit ga, hoe mooier de omgeving wordt. Ik ben steeds omringd door bergen, maar durf niet van de hoofdbaan af te gaan in mijn eentje zonder kaart. Het is pittig met wind tegen en heuvel op, maar dat beloofd een relaxde terug weg. Ik rol weer soepeltjes Guilin in en schuif aan bij een eetstalletje met noodles uit een kartonnen bakje. De vrouw wijst op een bak met een dieprood goedje en voor ik in de gaten heb wat het is, heb ik al ja geknikt en zitten er 2 lepels hitte door het soepje. Sniffend en met pareltjes op mijn voorhoofd doorsta ik de beproeving en met plezier, want de pittigheid is gemixt met nog veel meer smaken. Mijn tong en lippen tintelen, maar mijn mond staat niet in brand en dat is een heel nieuw gevoel en een nieuwe smaak beleving.

Bij terugkomst zie ik een aankondiging op het bord van het hostel staan. `Vanavond om 20.00 vertelt ze haar fiets verhaal. Komt allen!` Ik ben verbaasd. Vanmorgen vroeg de dame van het hostel of ik aan iemand over mijn fiets ervaringen in Nederland wilde vertellen, een soort interview leek mij, ik vond het best en we spraken af. Nu blijkt er een soort presentatie van mij verwacht te worden en voor een groep mensen. Ieks, de warmte van de noodles komt weer omhoog. Ik wil niet afhaken dus schrijf wat steek woorden op en zoek foto's op facebook.
De groep bestaat uit 12 Chinezen en ik vertel ze over fietsen in Nederland, The Amstel Gold Race, het team van de Keutenbeukers en de tripjes met mijn vader. Ik word soms vertaalt en bij elke foto krijg ik een `oohhhh` en `aaahhhh` te horen. Erg enthousiast en dankbaar publiek en stiekem ontzettend grappig om zo`n spontane `lezing` in China te geven. Van het hostel krijg ik voor mijn bewezen dienst Chinese thee en koekjes en een gratis ontbijt :-)

We hebben een regenachtig Guilin achter gelaten. De bus hobbelt door de bergen en brengt ons 3 uur verder naar een klein plaatsje. Samen met een Chinees en een Indonesiër hike ik door de rijstterrassen van Longhi. Het is fris, het is herfst en de terrassen zijn net geoogst, maar de uitzichtspots waar we naar toe lopen zijn ongelofelijk prachtig. Het voelt alsof je alleen nog maar je voeten hoeft op te tillen en zo boven de terrassen kunt zweven. De lucht is schoon, ik adem de smog weg uit mijn longen met diepe teugen. We maken foto's en strijken neer op een bankje. We genieten van de dag, die al snel droog is geworden en ik ben blij met deze Chinees sprekende chinees die de weg vraagt en een heerlijke lunch bestelt. De natuur doet mij goed en ik geniet van het heerlijke landschap. Vanaf mijn slaapkamer kijk ik uit over de velden. Ik eet mee met de pot, krijg een dekentje om me heen en neem plaats bij het kampvuurtje binnen. Dit is een plek om tot rust te komen, te genieten van de natuur, om buiten te spelen, om te schrijven.