Laughing the tears in my underpanse.

Oh I forgot to tell you... if you step on a snake, just don`t move a single inch of your body otherwise it may bite you. Fijn, bedankt voor deze waarschuwing, ik ben nu een stuk geruster in het prachtige niemansland van de Blue Mountains. Samen met mijn privegids Tim, een australier die hier midden in de bossen woont en waar ik ook mag logeren, beklimmen we de trappen langs de steile rotsen en lopen we door de smalle paadjes van het begroeide dal. Hard werk en veel zweten wordt steeds beloond met prachtige vergezichten. De zonsondergang is magisch en ik bedenk me dat ik nog niet eerder zo bewust aanwezig ben geweest tijdens zonsop- en ondergangen als met deze reis. Weg uit mijn dagelijkse ritme geeft me de ruimte en rust om te genieten van wat moeder natuur ons te bieden heeft. Wakker worden zonder wekker, maar samen met de zon en naar bed als de vogels stoppen met fluiten en de krekels je in slaap zoemen. We sluiten de bushwalk af met een plons in het heerlijke frisse water van het bergmeer. Met de trein en fiets komen we weer in het huis van Tim. We eten spaghetti op de veranda en ik verbaas me over de geluiden en de enorme vogels die hier rondvliegen. Het is jammer dat er geen geurknop op dit blog zit anders had ik jullie ook wat van de frisse zuivere warme bosgeur gegund die ik hier in mag ademen.

Gewapend met wetsuit en luchtbedje gaan we opnieuw de bergen in. Steve gaat ook mee en ik ben erg benieuwd wat ik me bij `canyonning op eigen houtje` moet voorstellen. In ieder geval hoort er geen aircominivan bij die je naar het beginpunt brengt. Eerst 10 kilometer fietsen door de heuvels, dan een goed uur lopen en dan langs de stijle rotsen naar beneden klimmen om het water van de rivier te bereiken. Hoe tof is dit! Een tourtje voor gratis met alleen wij, zo avontuurlijk en ja, ook best wel pittig, maar dat is (achteraf) best lekker. Een route van zo'n 3 uur door de rivier. Relaxing op het luchtbedje en je mee laten voeren met de groenblauwe rivier, op je rug, tussen de vriendelijke gele rotsen door omgeven door natuur, rust, vogels en salamanders. Het is geen tropicana dus onze wildwaterbaan wordt af en toe versperd door een berg rotsen en hardere stromen waar we door of overheen moeten klimmen. De weg terug naar onze fietsen gaat langs de rotsen omhoog met als trapleuning de wortels van een boom. Ik kijk liever even niet naar beneden en concentreer me op de juiste plaatsing van mijn voeten. Best wel spannend, maar oh zo gaaf om te doen. En dan, vlak voordat we thuis komen wordt ik beloont met Australisch trots en overlast: De Kangeroo. Moeder en kind staan daar in de berm voor mij te poseren. Ik mag best dichtbij komen en ik spring bijna net zo hoog als de kangeroo van opwinding en blijdschap. Ik vind dit zo bijzonder. Tim woont 6 kilometer lopen van het station af en met de beklimmingen van gister nog in mijn benen voelt het vandaag met bepakking alsof mijn tas me steeds een beetje dieper in het asfalt duwt en ik steeds meer moeite moet doen om er weer uit te komen. We missen de trein en voor ik het weet zitten Tim en ik op de achterbank van een man met zijn dochter. Het krijgen van een lift langs de weg duurde 5 minuten en mijn eerste hitchhike ervaring is een feit.

Oud en nieuw in Sydney. Die start je met een homp vlees van de barbecue, zonnebrand en korte broek. Het is 31 december en 31 graden. In Nederland staat er vast een komma tussen. Ik ben met mijn Australische vrienden Chez en Harry die ik in Vietnam had ontmoet. Aangezien bier onbetaalbaar is en je geen bier mee mag nemen de parken in vieren veel mensen het thuis. Wij zijn ook uitgenodigd bij een mooie australische dame met een balkon dat uitkijkt op The Harbour Bridge. De vodka drankjes hakken er lekker in. Het vuurwerk krijg ik nog net mee, maar daarna gaat het lampje uit. Sterke drank is echt mijn grootste vijand en dat weet ik, maar blijkbaar ben ik nog steeds niet te oud om onverstandige dingen te doen. Ik wordt wakker op de bank met Ches in mijn armen, hè gezellig, mijn vrienden hebben ook te diep in het glaasje gekeken en mij niet alleen gelaten. Terug naar huis met de taxi waar we een heerlijke bank hang film nieuwjaarsdag met zijn drieën hebben. Ik bak een mirroregg voor de jongens en ik leg ze uit dat je een given horse niet in the mauth moet kijken.

Terug uit The Blue Mountains slaap ik nog een nachtje op the couch, maar besluit dan om een hostel in het centrum op te zoeken om reis vrienden te vinden. Intussen vermaak ik me aan het strand en in de stad. Al een paar dagen zie ik Batman overvliegen en in het park kom ik erachter dat het inderdaad reuze vleermuizen zijn. Ik schrik van mijn ontdekking als ik zie dat de bomen ermee volhangen. Ze hebben toch iets engs en ze zijn blijkbaar niet bang. Ook komt een soort kip met een lange kromme snavel mij gedag zeggen en wordt ik aangestaard door een wilde katachtige vanuit de bomen. Allemaal heel normaal hier, maar mijn ogen rollen uit mijn kassen.

De Australiërs zijn wat grover, qua uiterlijk, niet in doen en laten, want ze zijn erg vriendelijk. En ze zijn wit, opvallend wit. Ze schuwen de zon en smeren er flink op los met factor 50+ en dragen hoeden en zonnebrillen. Ik zie veel mannen hand in hand lopen, soms ook vrouwen. Homo's zijn geaccepteerd al bestaat het homohuwelijk (nog) niet in Australië.
Het Aziayische eten was ik nog lang niet zat, maar gelukkig hebben ze hier ook Chinatown waar ik mijn bordje weer vol laad met groenten, rijst, springrolls, dupplings en soyasaus. Ondertussen zoek ik naar medereizigers wat nog niet zo wil lukken en dat maakt me onrustig. Ik ben al bijna 2 weken in Australie en ben nog niet veel verder. In het hostel vind ik ook niet wat ik zoek, want ik voel me erg de moeder tussen de jonkies. Nou ja, moeder ook niet echt, want ik geef niks om deze jongeren die lallend over de gangen rennen en piemels op de muur tekenen. Het feit dat er op het matras van diegene die boven mij ligt valt te lezen: sorry hoor, maar ik heb de laatste nacht over je kussen gekotst zegt denk genoeg over de sfeer en het type volk waar ik tussen zit. Via gumtree, het Australische marktplaats spreek ik af met Paul, die een camper heeft en medereizigers zoekt, mooi! Paul komt niet opdagen en ik hoor er niks meer van. De moed zakt een beetje in mijn schoenen. Ik spreek af met Charles, die wil wel, maar hij zoekt nog 2 anderen en dat kost tijd. Uiteraard kan ik ook op eigen gelegenheid met het openbaar vervoer, maar camperen lijkt me juist zo leuk. Ik blijf nog een paar nachten in Sydney, maar wel in een ander hostel. Hier zie ik gelukkig ook wat leeftijdsgenoten rondstruinen en is de sfeer een stuk beter. Ik kook mijn eigen potje in de keuken en knaag nog wat chocolade weg tegen de onzekerheid. Het gebied Kingscross is wel weer bijzonder te noemen. Nachtclubs, dames van lichte zede, striptises, sexy ladies en zeker geen sexy ladies paraderen hier rond. Achtervolgd door de ogen van vele 60 plussers. Tussen de hoerententen door zijn gezellige barretjes, restaurants en de Mac te vinden. Sydney is een jonge stad met veel hoogbouw en daarom weinig bijzondere bezienswaardigheden, maar de gebieden en de sfeer in de stad is goed. En ja, dan heb ik respons op mijn bericht, ik bel en zondag ga ik eindelijk beginnen aan mijn East Coast Roadtrip. Als het goed is, want ik heb de persoon in kwestie nog niet ontmoet. We gaan kamperen, wat ik graag wilde en we zijn met zijn 3 en. Ik ben heel benieuwd.

Heel vervelend is het niet om wat langer in Sydney te blijven, want ze heeft prachtige stranden en mooie wandelroutes langs de kust die ik samen met Hans afleg. Hans is mijn kamergenoot die ik vannacht in dronken toestand heb ontmoet. Ik lag al te slapen en hij kwam terug en durfde niet het bovenste bed in te gaan. Hij snurkt, hard en luid. Ik ben wel wat gewend inmiddels. De dame van lichte zeden vraagt onder mijn raam of de heren sex willen. Ik hoor het akkoordje, gelukkig gebeurt de rest verderop.

Op de afgesproken plek wacht ik op mijn lift de ooskust op die ik via internet heb geregeld. Jan uit Duitsland staat er ook te wachten en een tijdje later worden we opgepikt door een witte BMW met daarin de Australische Sam. We doen wat sightseeing en rijden langs uitkijkpunten over de stranden en de zee. De camping plaats is vol en het regent. Ik tref het, mijn eerste dag camperen. We kreperen illegaal op een grasveldje, dat betekent tent op om 11 uur snachts en om 5 uur weer opstaan. Het is spannend en zeker niet comfortabel met de regen, maar het is niet anders. De 2e nacht is in de achtertuin van een lieve dame, niet illegaal, maar ook niet ideaal. Eenmaal geïnstalleerd begint het te stort regenen en binnen no(od)time golft het water de tent in. Verplaatsen en verder slapen in natte kleren, ik verlang terug naar mijn met 12 man gedeelde muffe slaapkamer. Sam is na 2 dagen niet zo vriendelijk gebleken en ik verzin zelfs een smoes om met de wel lieve, gezellige, vriendelijke Jan mee te kunnen rijden naar Cairns, het noorden van de oostkust. Jan stapt eerder uit en ik wil absoluut niet alleen achterblijven. Sam rijdt als een hals, dringt zich op, gedraagd zich als een klein kind en snauwt tegen mij als het niet precies gaat zoals hij wilt. Jan en ik zijn het er over eens:hier moeten we zo snel mogelijk vanaf. We vinden een andere lift en tot onze grote opluchting komen we met nog wat smoezen van mister lul de behanger af.

Michael onze nieuwe Australische lift is lief, open en vriendelijk. Hij neemt ons mee naar rainbow beach, waar we vissen, (nooit gedacht dat dat zo leuk kan zijn) barbecueën op een prachtige echte campingplaats en een potje kaarten spelen bij het kampvuur. Dit is camperen, dit is genieten in de natuur, dit is waar ik heel gelukkig van wordt. We pikken Belgische Mona op en met zijn vieren zijn we de komende 10 dagen het reisgezelschap. We rijden langs prachtig landschap vol bergen, kangeroes, koeien, padden, bomen, groene struiken, huizen van golfplaten, bomen vol mangos en glooiende vlaktes. Ik mag rijden van Michael, hoe tof! Zijn auto is een 4x4 met opgebouwde uitklapbare tent constructie, geen kleine dus en oh ja, we rijden links, het stuur zit rechts, de pook links, knipperlichten aan met rechts en de ruitenwissers met links. Das wennen, maar het gaat verrassend goed en ik ben Michael dankbaar voor zijn vertrouwen. Er liggen dode kangeroes langs de weg en ik rijd bijna over een overstekende slang heen. We bereiken de eilanden van de Withsundays en die zijn wit met helder blauw water, echt, zo blauw en helder, de visjes zwemmen voor je voeten, de zee turtels in de verte en je kunt je zonnebril niet afzetten. We lachen, eten kangoeroe ( dat is echt heel lekker) maken, kampvuur, hengelen nog wat en varen met een bootje. Ik ben blij dat ik nog een paar dagen met deze mensen mag reizen voordat ik het Great Barrier Reef in duik om vervolgens de 27e naar Wellington, Nieuw Zeeland te vliegen. Nieuw Zeeland? Oh ja, tussen al het reizen en genieten door heb ik mijn plan iets aangepast en een ticket geboekt. Waarom? Ja, waarom niet!