Als vliegen vliegen, vliegen vliegen, vliegen achterna.

Ik sta tot mijn knieën in het zoute blauwe zeewater klaar voor een frisse duik om 6 uur `s ochtends als de Australische op een indiaan lijkende meneer mij net op tijd waarschuwt om niet te gaan zwemmen. Waarom niet, vraag ik, krokodillen? Well, voordat de krokodil je te pakken heeft ben je eerst geteisterd door de kwallen, dan beginnen de haaien en waarschijnlijk ben je al verdwenen voordat de krokodil uberhaupt een hapje van je kan nemen. Ik vind dat een voetenbadje voor deze morgen wel voldoende is en probeer zo relaxed mogelijk alsof ik niet echt aangeslagen ben binnen 2,5 seconde uit het water te zijn. De volgende waarschuwing: wijzend op mijn tentje, als het vloed wordt komen de krokodillen mee en die halen je uit je tentje `s nachts, je kunt hier beter niet slapen. Ik ben zojuist samen met de zon opgestaan en heb heerlijk geslapen op het strand, dat had ik niet gedaan als ik deze informatie gister had gekregen. Wat niet weet wat niet deert, maar dat gaat niet altijd op kom ik de rest van de dag achter. Er worden per jaar zo'n 10 mensen gedood door krokodillen en dat zijn voornamelijk onwetende toeristen. En toch, maakt deze verhalen het wild camperen boven Cairns in het regenwoud gebied, cape Tribulation, extra spannend. Van de hele Oostkust vind ik dit bovenste puntje misschien wel het mooiste. Hier ontmoet het regenwoud het Great Barrier Reef. Helder groene tropische kleuren aan je linkerhand en wit strand met helderblauw water aan je rechterhand. Daartussen rijden wij en maken we dankbaar gebruik van de zoetwater beekjes en rivieren die het regenwoud te bieden heeft.

Op missionbeach, onze laatste bestemming voordat we ons eindpunt, Cairns bereiken, vang ik mijn eigen vis. Ik sta in mijn bikini in de zee terwijl het regent, onweert en bliksemt. Is dat niet gevaarlijk? Wel nee joh, bovendien bijten de vissen dan lekker goed. En dat blijkt, onder de pracht van een unieke dubbele regenboog vang ik mijn 2e vis van ik gok toch zeker een halve kilo. Eerder vandaag heb ik mango`s gevonden, is Michael, onze Australiasche bosjesman, in een boom geklommen voor kokosnoten en nu hebben we ook ons eigen diner gevangen. 100% zelfvoorzienend zijn we niet, want we halen biertjes in het dichtstbijzijnde dorpje. We leven wel gewoon in 2015 ;-). Tijdens het bereiden springt skippy een paar keer over de camping en komt vogel casseworrie, een soort Pino uit Sesamstraat, ook van de mangoboom snoepen. `s Nachts zijn er padden, krekels, muggen, slangen en hoor ik nog ander gespuis langs mijn tent kruipen. Er zijn hier zoveel dieren en insekten die ik niet ken en die ook best wel gevaarlijk kunnen zijn. Ik schrik me rot als er een pelikaan nagenoeg op mijn hoofd land als ik een beetje lig te poedelen in het water. Zo`n vogel is echt enorm. Michael lacht me uit, waarschijnlijk omdat mijn gezicht op standje `help, er zit een vogel op mijn hoofd` staat. Ik kan hem geen ongelijk geven. We lachen sowieso wat af. Het is heerlijk reizen met elkaar en wat begon als een eenvoudige rideshare is in 2 weken tijd een camping avontuur geworden. Zelfs nadat we gearriveerd zijn op onze eindbestemming neemt Michael ons nog een paar dagen mee naar de mooiste plekken, beekjes, bergen en stranden rond zijn woonplaats, Cairns. Hij leert mij namen van wezens die ik niet ken, wijst me op de gifgroene slang achter mij, leert me vissen, leert me een `tode in a hole` te bakken en we barbequen bij zijn ouders thuis ( burgers met bieten, avocado, sla, tomaten, ei en kaas. Jumjum) Kortom, hij leert me het echte Australië kennen.

We nemen afscheid, Jan, Michael en ik. Dat is dan toch even jammer, maar een nieuw avontuur staat alweer voor de deur en daar kijk ik enorm naar uit. Toen de eerste film van Lord of the Rings uit kwam wist ik dat ik op een dag de filmset in het echt wilde zien: Nieuw Zeeland. En omdat ik zeker wist dat ik hier ooit eens naar toe zou gaan had ik het nu niet in mijn reis gepland. Maar als je aan deze kant van de wereld bent en je kijkt per ongeluk wat een ticket kost en je ontmoet zoveel mensen die lyrisch zijn, dan kun je niet langer wachten.
Naast mij zitten de Australische Cath en Andrew, helaas voor minder fijne omstandigheden, hij moet worden geholpen aan een gezwel in zijn gezicht in Brisbane (Australie). Ik stap daar over om naar Wellington (Nieuw Zeeland) te vliegen. Op het airport mag ik niet inchecken, omdat ik geen vlucht terug heb vanuit Nieuw Zeeland. Als een malle een ticket boeken dus! Internet werkt niet, vanwege de stress blokkeer ik het wachtwoord van mijn creditcard en telefonisch geeft de mevrouw, na een kwartier al mijn gegevens te hebben doorgenomen, aan dat ze een computerstoring heeft en of ik later wil terug bellen. Daar gaat mijn Nieuw Zeeland avontuur. Help :-( Ik bel nog een andere maatschappij. Een redelijk geprijst ticket terug is over 3 weken of over 7 weken. De keus is snel gemaakt, boeking is geregeld en ik mag eindelijk boarden. 21 maart als het in Nederland weer lente wordt en in Nieuw Zeeland herfst vlieg ik terug naar het afgekoelde Melbourne. 7 weken om Nieuw Zeeland te ontdekken, ik hoop dat het genoeg is :-)

Welke idioot heeft dit bedacht?! Oh ja, dat was ik zelf. Samen met 7 stoere mannen en 7 angsthazen stap ik het mini vliegtuigje in. Ik ben de laatste en de regel is: last in, first out. Ik zit op de grond van het vliegtuigje met Craig achter me die zichzelf aan mij aan het vastbinden is. If you jump, i have to jump too, schreeuwt hij door de herrie van het rammelde vliegtuig heen. That sounds so Titanic, schreeuw ik terug. Craig is een leuke, mijn type, Australiër en dat is wel prettig want we zitten volledig tegen elkaar aangesnoerd. Ik probeer wat relaxed over te komen, maar ik vind het zo spannend! We vliegen naar zo`n 5 kilometer hoogte. Onder mij zie ik het Great Barrier Reef waar ik gister zo prachtig gedoken heb. Een helderblauwe onderwater wereld vol met kleurrijke vissen en zeeschildpadden. Alsof je door het aquarium van Artis zwemt. Het is ongelofelijk prachtig en ik knijp mijzelf af en toe op 10 meter diep terwijl mijn neus 5 centimeter van het koraal verwijderd is. Craig brengt mij terug in de realiteit en ik kan knijpen wat ik wil, maar het is geen droom helaas. Ik moet nu echt uit het vliegtuig springen. Mijn benen hang ik met moeite vanwege de harde wind uit het vliegtuig. Armen gekruisd, hoofd achterover en hoep, ik glip over de rand en val de diepte in. De eerste seconden kan ik alleen maar denken: oh mijn god, oh mijn god, (even netjes vertaalt) daarna wordt de vrije val een vrije vliegles en voel ik de angst in mijn gezicht omvormen in een grote lach. Mijn wangen schudden, ik spreid mijn armen en schreeuw het uit van opwinding. Na 50 seconden gaat de parachut uit en met een ruk hang ik in de touwen. Nog 5 minuten zweven we boven de kustlijn. Ik mag ook even sturen, maar ik ben zo verblufd van wat er zojuist is gebeurd dat ik alleen de touwen vast heb en Craig het echte stuurwerk doet. We landen op onze kont en ik vlieg Craig om zijn nek, that was freaking awesome!!

26 januari is het Australiaday. De dag dat de Australiërs vieren dat ze Australiër zijn. Wij buitenlanders mogen ook mee doen en we belanden op een huisfeestje van vrienden van Michael. Mensen van verschillende landen van over de hele wereld zijn hier aanwezig.
Elke Australiër, waar dan ook, in de winkel, op straat, of op het vliegveld vraagt: He, how your going? Antwoord is meestal: good, yourselfs? Tis meer een gewoonte dan dat ze het echt willen weten van elkaar. Eerst vertelde ik vol enthousiasme waarom het zo goed met me ging, dat bleek niet de bedoeling. Later leek het me grappig om te antwoorden met: by car of by foot of iets in die strekking, maar dat bleek te bijdehand. Ik vond het zelf best grappig eerlijk gezegd.
Goed, grootste doel van deze Australiaday is dronken, stoned of stronken worden. Dat moet lukken. Ik neem een paar biertjes en aangezien de joined ook langs mij komt neem ik daar een haal van. Binnen 5 minuten gier ik het uit van het lachen, voel ik me licht in mijn hoofd en ben ik heel relaxed. Ja, ik voel me echt Bob Marley. We camperen in de achtertuin van de gastheer en om half 11 gaat het lampje uit en kruip ik mijn nieuw gekochte tentje in. Het tentje waar ik in Nieuw Zeeland mijn huis van wil maken, want de kampeerkriebels zijn aangewakkerd. De helft van mijn kleding heb ik weg gedaan, zodat ook een matrasje en slaapzak in mijn backpack past. Ik ga nog op zoek naar een keukentje voor in de serre en mijn travelling home is compleet. Ik vind het alweer awesome!

De laatste dag in Australië geniet ik samen met mijn buddies in de natuur net buiten de stad in een verkoelende stromende beek. De beste plek waar je kunt zijn met 36 graden. Het is puffen, maar ik klaag liever niet, want ik heb gewoon niks te klagen. Het leven is fantastisch hier. Op de muggen na dan, er moet toch iets te klagen zijn over dit land anders blijft iedereen er wonen. De jeuk is vreselijk irritant en ik tel zo snel een stuk of 23 bulten. Ze vliegen dwars door de deet heen, vluchten is de enige optie en dat doe ik nu ook maar. Ik vlucht vluchtig naar de vlugge vlucht richting New Zeeland op zoek naar Gandalf en The Ring, de elfen in Rivendael en de aardbeien in Hobbitstee.

De douana trekt met 3 man mijn tas leeg. Tent, stokken alles wordt binnenste buiten gekeerd en bestudeert op een soort witte operatie tafel. Het is schoon genoeg en ik krijg het op een propje terug. Dat gaat wel weer lukken zo hè, zegt de vriendelijke beambte. Mijn hele leven moet in deze tas meneer, dat gaat niet op een propje. Als laatste verlaat ik de douane, maar met een geordend leven en de verhalen en herinneringen op de juiste plank. Ik zoek een bankje op het vliegveld en probeer wat te slapen, totdat de treinen weer rijden. Uit het vliegveld loop ik via de parkeerplaats richting de weg. Ik kan eigenlijk best wel proberen te liften, maar ik durf mijn duim niet op te steken. Ik schaam me ofzo, ik kan toch gewoon een trein nemen. Ik sta nog wat om mezelf heen te draaien als ik toch maar voorzichtig mijn duim opsteek en binnen 20 seconden heb ik een lift naar de stad. Woow, dat is snel en ik krijg gelijk wat inside information. Het weer is prachtig en heerlijk aangenaam. 24 graden, frisse lucht en overal waar ik kijk zie ik de bergen tussen de huizen door kijken. Ik ben nog geen halve dag in Nieuw Zeeland en ben nu al verliefd.
--------------------------------------------------------------------

Lieve allemaal,
Bedankt voor alle leuke, grappige en lieve berichten. Vind ik erg leuk om te lezen, awesome again ;-) Inmiddels heb ik al wat mensen ontmoet die mijn blog graag in het Engels zien, maar daar begin ik niet aan. Bovendien kan ik dan niet ongegeneerd over ze schrijven ;-)

Tijdverschil: 12 uur. Weet ik nu ineens waar de uitdrukking, `das een verschil van dag en nacht` vandaan komt.

Mama: gefeliciteerd en een dikke kus x.