' Lets talk about feelings'

Mijn gedachten maakte overuren, mijn tranen rolden op gewenste maar vooral ongewenste momenten over mijn wangen. Alle liedjes op de radio gaan over mij, over hem, over ons. Ik ga weg, ik blijf nog even, het kan me niks schelen, ik ben weer vrij, ik ben verdrietig, boos, ik ben alleen, ik ben blij, blij met wat ik had of heb ik het nog steeds? 

Het werken aan de andere kant van het land dat Shannon doet, waardoor hij steeds een maand weg is begint zijn tol te eisen. Ik voel dat er behalve een letterlijke afstand ook een afstand tussen ons begint te ontstaan. Een afstand die ik probeer te verkleinen met mijn energie en de liefde die ik voel voor hem. Maar ik merk dat de afstand niet kleiner wordt en ik vraag na bij mijn piraat of hij zijn schip steeds verder weg gaat laat varen of dat hij wel voor anker wil. Het antwoord is even vaag als duidelijk. Vaag en duidelijk genoeg voor mij om te beslissen om weg te gaan. —‘ If a person always leaves you with mixed feelings, uncertainty and a unsettled mind, you don’t need to place your energy there’ —. Ik had 3 weken de tijd om te vertrekken. Ik ging het cold-turkey doen. Als hij weer terug zou komen van zijn werk zou ik er niet meer zijn.

Margot, een jaar geleden ontmoet in Vietnam, is in Melbourne! Wat een timing en wat heb ik haar nodig. Het is fantastisch en heerlijk om met haar slap te ouwehoeren over niks en nergens. We lachen om de stomste dingen en ik lucht mijn hart bij haar. We gaan samen op pad en ik laat haar de prachtige omgeving en de stranden zien waar ik graag kom. We reizen af naar Philip eiland, waar enorme pelikanen rond hangen en we gaan op zoek naar kangeroos. We lopen uren met de hond, kletsen tot zonsondergang, doen boodschapjes en koken samen. In de tussentijd werk ik in het hotel en Margot loopt met Doosje (Dozer) door de zonnige velden en parken die de boerderij omringen. We hebben een geweldige tijd samen en wat ben ik blij met het gezelschap en de vrolijkheid die ze mij brengt. We praten over mij en Shannon en ik kan mijn gedachten ventileren. Ze heeft hem ontmoet vlak voordat hij weer weg ging (vlak voor het gesprek) en kan wel begrijpen waarom ik hier ben blijven hangen: ‘ jij bent gewoon hartstikke verliefd man’ . Margot gaat verder op reis en ik mis haar gezelschap direct. We klikken gewoon zo lekker met elkaar en ik zou haast mee gaan, maar voel me ook verantwoordelijk voor mijn werk en ik ben van gedachten veranderd over mijn cold-turkey vertrek.

Ik weet het, het is de drukste periode van het jaar en ik ben de enige housekeeper in het hotel. Ik doe mijn werk naar uiterste tevredenheid dus de eigenaar is erg teleurgesteld wanneer ik hem vertel dat ik ontslag neem. Wil je echt niet blijven? Ik trek zo een nieuwe australier voor je uit de kast en ik bied je een sponsorship aan. Een sponsorship is een vrij prijzige aangelegenheid voor de werkgever om een werknemer van een ander land in dienst te houden voor een aantal jaar. Ik voel me vereerd dat dit een serieus aanbod is, maar ik zit niet te wachten op een andere piraat. Ik heb gewoon hartstikke liefdesverdriet en ik wil er voor vluchten, ik moet gewoon weg hier. Weg uit dit gebied, dat ik heb leren kennen samen met Shannon. Hij heeft me alles laten zien, al mijn favoriete plekken en stranden doen mij denken aan hem. Overal waar ik kom zie ik ons samen, zie ik hem in de zee op zijn surfboard, terwijl ik schelpjes raap voor een nieuwe ketting. Het bankje na onze eerste ontmoeting, de duinen, de tientallen zonsondergangen op het water, ons favoriete cafe. Ik kan hier niet blijven, het doet me teveel zeer.

Natuurlijk haal ik je op van het vliegveld. En natuurlijk heb ik intussen het huis gevuld met boodschappen, opgeruimd en staat er een verse zelfgebakken quiche klaar. Ik lijk wel gek. Eerst afgewezen worden en dan toch weer die energie erin stoppen, maar ik kan mezelf niet helpen. Bovendien is alles niet zo zwart-wit, maar erg grijs en soms nog steeds heel roze van beide kanten. Als verassing neem ik zijn kinderen mee naar het vliegveld. Ze hebben al eerder een aantal keer alleen bij mij gelogeerd. Het is gezellig met die 2 jongens en ze vinden het erg leuk op de boerderij. Natuurlijk wordt ik ook getest en nee ik ben niet echt streng voor ze, ik ben eigenlijk veel te makkelijk, maar ik ben niet de opvoeder en dat is een fijne positie. Alleen de lusten, niet de lasten. Een soort oma in het jong, waar je pannenkoeken mee bakt, warme chocolademelk met een muffin voor lunch krijgt en je zelf je bedtijd mag bepalen. De jongens vinden het maar wat gaaf dat ze met mij mee gaan, vroeg in de ochtend als het nog donker is, haal ik ze slaperig uit bed en net als met een schoolreisje verstoppen ze zich als Shannon naar buiten komt lopen. Hij is ontzettend blij en verast om zijn kinderen weer te zien en de jongens vinden het maar wat stoer dat het geheim stand heeft gehouden. Ze hebben schoolvakantie dus ze blijven de hele week om wat gemiste tijd in te halen. Ik ben ook ontzettend blij om hem weer te zien, maar ik ben ook weer verdrietig en ik weet niet goed waar ik nu sta. Ik voel me soms teveel, niet op mijn plaats, misschien had ik toch moeten gaan. Maar we praten, we praten veel en alles blijft vaag en onduidelijk. Het enige wat duidelijk blijft is dat ik op een zeker moment vertrek. Als ik het land moet verlaten of als Shannon weer weg gaat voor werk. We weten dat het gaat eindigen, maar nu nog niet. Laten we nog even vasthouden aan wat het was en doen alsof er geen einde is.

Met 2 setjes vrienden reizen we af naar Wilsons Promotory. Een prachtig Nationaal Park langs de kust. Eindelijk heb ik hier mijn eerste surfles van natuurlijk mijn eigen surfhunk. Het is hard werken, maar na een aantal mislukte golven sta ik met 2 voeten op het board om vervolgens er vrij snel weer van af te vallen. Het is leuk om in de zee te spelen en het water is hier een stuk warmer dan het zeewater in Melbourne. Bovendien zijn de golven hier van normaal formaat en is er nauwelijks stroming. Savonds ontmoet ik de Kidna en de Wombat. Weer een aantal nieuwe Australische dieren die ik kan aanvullen op mijn lijstje. De kidna is een soort grote egel en de Wombat is een bolle teddybeer. Een ontzettend schatig beest om te zien. We kamperen met de gezinnen en 7 kinderen, allemaal jongens, in het park. Het is een prachtig stukje Australie en het is heerlijk om er even tussenuit te zijn voor een lang weekend. 

Kerst vier ik met de familie van Shannon. Hoewel ik liever met mijn eigen familie was geweest ben ik dankbaar voor deze leenfamilie, die stuk voor stuk hele lieve gastvrije mensen zijn. Het kerstgevoel is moeilijk omhoog te halen in 30 graden en een korte broek. Maar ik heb nog niet eerder een kerstavond aan het strand en in de zee doorgebracht en daar kan ik best aan wennen. 

Ik kijk uit naar Oud&Nieuw. Feest, drank, zon, warmte, vrienden, gezelligheid, muziek. Ik vind het, waar dan ook op de wereld, altijd een van de leukste dagen van het jaar. We vieren het bij mensen thuis met zo’n 15 vrienden. Zwembadje in de tuin, goede muziekinstallatie en de koelboxen gevuld. Het wordt 38 graden vandaag. Hoe heet kun je het jaar verlaten. Het is een mooie nacht, zonder vuurwerk maar met heel veel liefde en lieve mensen. In de ochtend als iedereen nog wakker is en ik een paar uur slaap heb gehad vertrek ik voor werk naar het hotel. Bij terugkomst is het feest nog (of weer) in volle gang en ik trek maar weer een biertje open. Het jaar start ik met een kus en knuffel van mijn liefde. Alles is zo dubbel, ik ben zo blij, maar ook nu weer prikken er tranen door mijn geluk. Shannon is voor mij de liefste ooit en zegt, wat het universum ook voor ons in gedachten heeft, wij zijn nu bij elkaar en dat is goed. 

Hoe ver is het nog? We zitten wel geteld een half uur in de auto en de achterbank begint over de afstand. We zijn onderweg naar Lake Glenmaggie waar we met de kinderen en de moeder van de kinderen en haar man en kind (volg je het nog) een paar dagen gaan toeven aan een prachtig meer. Het is een mooie combinatie. Gescheiden ouders die met elkaar toch op vakantie gaan. Hoe gaaf is dat voor de kinderen. Ik kan het ook erg goed vinden met hun moeder en als de kids avonds op bed liggen trekken wij nog een paar biertjes open. Het is ook wel wennen voor mij die kinder vakanties. De hele dag moet ik weten waar alles ligt, hongerige monden voeden, krijg ik vuilnis aangereikt en moet de EHBO koffer erbij komen voor de kleinste schaafplekjes. Het vakantietje van 5 dagen is echt genieten en ik zie weer een prachtige plek in het oneindige mooie Australie. 

Mijn laatste werkdag zit erop, maar ik ga niet weg zonder een feestje. Dean de eigenaar nodigt me uit om samen met mijn aanstaande ex vriend avonds een biertje te komen drinken. We zijn allebei groot fan van Fat Yak, een smaakvol bier dat ze hier op de tap hebben. We zitten buiten met de halve crew en worden dronken op kosten van de zaak. Slechts 5 maanden werken en dan zo’n afscheid, ik ben ontzettend blij en dankbaar.

Het is tijd om te gaan. De laatste weken heb ik geprobeerd een plan te maken. Hoe leuk het samen ook weer is. Ik weet dat de liefde niet wederzijds is en ergens ben ik zelf ook niet 100% overtuigd van mijn liefde. Ik ben gek op hem, maar voel ook mitsen en maren. In iedergeval vind ik dat ik moet gaan. Mijn VISA eindigt in maart en ik wil graag nog een aantal dingen in Australie zien. Ik besluit om Tasmanie te gaan bezoeken en wel op de fiets. Lekker actief en alle tijd om mijn hoofd leeg te maken en op te laden voor nieuwe avonturen. Ik ben ervan overtuigd, dit is tof, dit is gaaf, dit gaat het worden. Maar als de dag van vertrek aanbreekt lijkt het wel het stomste idee ooit. Een plek waar ik me nu weer zo fijn voel, het heerlijk zomer is, waar ik geniet van vrienden en andere mensen om me heen, geniet van samen zijn met mijn piraat, van de vele barbecues en gezellige avonden, van de strandwandelingen en noem maar op, verruilen voor een fiets en een tent in mijn eentje op een regenachtige camping, in oké een prachtig gebied. Alles in mij roept, je bent hartstikke gek, blijf gewoon waar je bent, blijf waar je wilt zijn. 

Het vliegtuig vertrekt zonder mij. Ik schaam me, dat ik niet sterker was om gewoon weg te gaan, maar de liefste moeder zegt tegen mij: Wat heerlijk juist, je bent zo vrij dat je dat gewoon kunt doen, geniet en doe wat je wilt. 

Dus we gaan nog even door. Het einde is nog steeds niet daar. We genieten elke dag van de zomer, we zuigen het met volle teugen op. En elke dag meer met elkaar brengt ons dichter bij elkaar. De afstand is verdwenen en we gedragen ons weer als verliefde kangeroos. We gaan samen een week weg. Een roadtrip langs de prachtige kust dat eindigt in een aantal meren en rivieren. We hebben een bootje bij ons en weten door een bevriende ranger de ongerepte plekken te vinden waar alles nog intakt is en waar weinig mensen komen. Terwijl Shannon de zoveelste baars uit het water hengelt, ga ik op een kano avontuur. De ranger heeft me vertelt dat als het lijkt dat de rivier eindigt in dichtbegroeid riet, ik mezelf gewoon door het riet moet trekken met de kano. Daarna verschijnt er weer een nieuwe lagoon. En inderdaad. Het lijkt wel een sprookje, een disneyfilm. Het doet me denken aan vele verhalen van vroeger, met geheime gangen en wateren met mysterieuze verhalen. Er vliegen 2 ijsvogels voor me neus om mij de weg te wijzen. Ik zit helemaal in mijn fantasieverhaal als ik wordt opgeschrikt door een enorme vis naast mijn kano. Hij schrikt net zo hard van mij als ik van hem. Ik lach om mezelf. Ik ben blij dat het een vis is en geen slang. Pas op voor slagen, zei de ranger nog. Ik zie een slang als we in de auto zitten, een bruine, dat is de gevaarlijkste. Ik ben blij dat ik de slang pas zie na mijn kanoritje. We rijden in een heftige storm naar huis. Een prachtige lichtvoorstelling, maar ook erg gevaarlijk. Bosbranden liggen op de loer en zo had ik nog niet eerder naar onweer gekeken. Dagelijks is er wel nieuws over bosbranden en overal zijn waarschuwingsborden. ' Total Fire Ban' ' Be prepared' ' Dont let it get you'. De omgeving en de weilanden zijn gortdroog. Toch is het weer heerlijk wisselvallig hier. Een dag van 40 graden wordt gerust opgevolgd door een dag van 20 graden. En er zijn best wel regendagen ook, lekkere verkoelende regendagen.   

Zo veranderlijk als het weer zijn ook mijn reisplannen. Het is heerlijk om vrij te zijn in al je keuzes, maar het is ook wel eens lastig de juiste te maken. Meestal weet je toch niet of het de juiste was totdat je het gaat doen. Maar deze keer ben ik erg zeker van mijn plan, dankzij Margot. Appje: ga mee naar die steen. Margot en ik hebben het veel over 'de steen' gehad. De steen in het midden van Australie. Die rots die je gezien moet hebben, maar wel 2500 kilometer verderop ligt en dan moet je nog terug of verder. Maar Margot gaat het doen en ik ga mee! Zaterdag 6 februari vlieg ik naar de Oostkust, naar Townsville. Dan doen we nog even gauw een duik bij Airlie beach.  Vervolgens verlaten we de zee voor een aantal weken om door de hete en verlaten woestijn richting het beroemde Urluru te rijden. Ik kijk er ontzettend naar uit. Die steen better be worth it, maar anders is het samen reizen met waarschijnlijk nog een andere Nederlandse al goud waard. Dat wordt een Dutch party in de the dessert. 

De plannen voor daarna zijn nog niet bekend. Ik weet niet of ik hem ooit weer zal zien, dat is wel raar, maar dat is allemaal onderdeel van het reizen. Je ontmoet en neemt weer afscheid. Totdat je ontmoet en geen afscheid meer wilt nemen misschien. Who knows... in ieder geval blijf ik mijn hart volgen, maar heb ik soms wat verstand (en andere mensenodig om me weer op weg te helpen.